Even voor 5 uur word ik gewekt door een zich steeds verplaatsende kraaien kolonie, vlak boven ons hoofd. De onderlinge ruzies gaan gepaard met een onheilspellend over en weer geschreeuw. Dit roept herinneringen op aan een Alfred Hitchcock film, genaamd “Birds”, waarin een kolonie kraaien de plaatselijk bevolking aanvalt. Ik stap maar van bed en probeer nog wat herinneringen van gisteren naar boven te halen.
Bijna iedereen, die we spreken, begint direct over geschiedenis van de Pub. The Blue Anchor Inn werd opgericht in 1380 en is mogelijk een van de oudste pubs in Wales. In die tijd was de Inn een centraal punt voor de toen bloeiende handel in de haven van Aberthaw. De naam van de herberg is afgeleid van de kenmerkende blauwe mergel (modder), waarmee de ankers van de schepen bedekt waren die door het kanaal voeren.
In vroegere tijden was de haven van Aberthaw synoniem voor smokkel. Jarenlang deden geruchten de ronde, dat er een tunnel van de Blue Anchor naar de haven zou lopen, voor deze smokkel.
Afgezien van een gedwongen sluiting in 2004, doordat een enorme brand bijna de gehele bovenverdieping vernietigde, heeft de Blue Anchor Inn continu gediend als “Public House”, sinds 1380 (het staat zelf op een wandelkaart vermeld). Vol trots vertelt een Welshman ons, dat er diverse films in de Pub zijn opgenomen. De meest recente is wel “Killer Elite” met o.a. Robert de Niro, eind 2010. In werkelijk elke documentaire over de kust komt de Inn wel voor. Twee vaste gasten van de pub vertellen mij, dat er zomers bussen met toeristen hier langskomen, voor een bezoekje van 10 minuten. Met de camera in de aanslag rennen ze door de Pub en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn.
Vandaag gaat het naar Brean Sands in Somerset, een tocht van 135 kilometer, die ons allerlei verschillende wegen zal voorschotelen.
Van smalle weggetjes, waarbij de heggen hoog zijn en je de tegenliggers niet ziet aankomen.
Als dan een rijtje trekkers, met jonge knapen aan het stuur, komt aan racen is het wel even slikken, want veel ruimte blijft er dan niet over.
Tot drie- tot vierbaans wegen, waarvan je één ding wel kan zeggen, de gaten die je tegen komt kunnen wedijveren met het wegdek dat we in Marokko tegenkwamen. Let hier ook even op de aanzetting. Enorme klappen hebben deze obstakels tot gevolg.
Het Brean Leisure Park is er eentje uit de categorie “gigantisch”. De inschrijving duurt een “eeuwigheid”, wat misschien komt doordat de juffrouw “nieuw” is, zoals ze zegt. Als ons de plek wordt gewezen blijkt dat we geheel achteraan op het park staan. Eerst passeren we enorme rijen stacaravans, daarachter moeten wij ons bij een “Gard” (bewaker) melden en weer duurt het en duurt het. Ze moet alles weer checken,….. zucht. Als Ali al lang en breed op “onze pitch” klaarstaat, springt deze dame in haar elektrokar, om ons daar naartoe te brengen. Ik sta er eerder dan het meiske aankomt.
We staan.
