BREXIT, het is niet te geloven, dat 52% van de Engelsen uit de EU willen. Maar als je ook met voorbeelden komt, als dat ze in Brussel zelfs de kromming van een banaan gaan bepalen, appeleer je wel aan de onderbuik gevoelens van de altijd trotse Engelsman. Vanochtend meldt meneer Boris Johnson dat hij geen haast heeft met de Brexit, ja, ja.
Wij vertrekken, rond kwart voor tien, vanaf de camping in Hastings en rijden naar de Lidl, voor de nodige boodschappen en tanken we gelijk de dieseltank, voor de laatste keer in Engeland, vol.
Het blijft een mooi land, waar we doorheen rijden.
Terwijl de navigatie weg opbreking na weg opbreking toont, gaan we al vrij snel de grote weg af om te genieten van de omgeving. In Sevenoaks (7 eiken) zou de camping moeten liggen, maar daar blijven we ver uit de buurt, want het dichtste bij is het dorpje Stansted. Zoek het maar niet op, maar iets zuidoostelijk van Londen daar ongeveer in de buurt zitten we nu. Twee nachtjes, want de trip loopt op een einde.
Een kleine camping, maar wel op harde grind plaatsen en dat is in regenachtig weer altijd prettig. Hoewel de zon nu ernstig haar best doet. We staan nog maar koud als een Engelsman, in zijn Engelse vlag broek, op de satelliet schotel afrent om hem een zwieper te geven. Kennelijk blokkeer ik zijn ontvangst. Je vraagt je af waar hij zich druk om maakt, want zo lekker speelt Engeland nu ook niet, of hij hangt aan de lip van de eerder genoemde Boris Johnson, want de Engelse televisie staat bol van de Brexit.
Toch rijd ik met een iets ander gevoel door dit mooie land, nu het Engelse volk te kennen heeft gegeven niet meer bij “ons” te willen horen.
