Channel View Caravan Park, dat is waar we nu staan, maar eenvoudig was het niet. Om 10 uur gaat het startschot voor een “ritje” van een kleine 48 km, waar we ruim 1 uur over gaan doen, tenminste dat voorspelt de navigatie.
Ali wil graag dit kasteel bekijken, maar bij de rest van het gevolg ligt hier niet een onmiddellijke prioriteit, dus laten we het gebouwtje, letterlijk en figuurlijk, links liggen.
We klimmen hoger en hoger en des te hoger we komen des te smaller worden de wegen. Dat niet iedere bestuurder daar op berekend is, bewijst een Nederlandse camperrijder. Vlak nadat hij mij is gepasseerd, duikt hij weer naar het midden van de weg, er niet op rekenend dat er nog een breed voertuig aankomt. Dat kost Mink zijn rechter zijspiegel, die Jikke nog manmoedig kan vasthouden, totdat we een plek vinden om even tot reparatie over te gaan.
In een oude KCK uitgave van de ANWB staat deze route beschreven en worden caravanners bezworen deze route niet te nemen, omdat het hier en daar nogal steil kan worden. Wel, wij komen erachter wat 25% stijging precies inhoudt. Als we het dorp uitkomen, missen we de Chausson even in onze spiegels. Als ik stop om te wachten, krijg ik daar direct spijt van. Op de handrem blijft hij niet “hangen” en bij het wegrijden beginnen de voorbanden vervaarlijk te spinnen. In z’n 1e versnelling en 3000 toeren tuffen we omhoog en krijg ik het gevoel dat er geen eind komt aan de stijging.
Het brengt ons op een soort van hoogvlakte en is onze adem nog niet benomen door de spannende stijgingen, dan komt het wel door de prachtige vergezichten rondom ons. Ali voelt er niet voor om even een plekje te zoeken om te genieten, ongerust dat we niet weer op gang komen. Deze bezorgdheid is soms vertederend.
Hoewel de afdaling, met jankende motor, haar gemoedsrust niet ten goede komt, blijft ze stoer foto’s nemen, ook als de afgrond dichterbij komt dan haar lief is.
Maar het uitzicht, voor de komende dagen, vergoedt veel.
