Vandaag gaan we nog naar het Paviljoen. Dat was één van de dingen die we regelmatig met pa ondernamen.
De weg ernaar toe is deze keer een beetje anders, omdat we het ditmaal op de fiets doen in plaats van met de auto. Een mooie rit over een prachtig aangelegd fietspad, dat enkel ontsierd wordt door een achterlijk gevaarlijk fietsend peloton wielrenners. Het groepje bestaat enkel en alleen uit mannen met een buikje, ongeacht welke kleur truitje ze ook dragen. Oftewel, “De geletruidrager heeft meestal een buikje.” Het is werkelijk geen wonder dat er zoveel ongelukken gebeuren met en door dit soort, zichzelf onoverwinnelijk achtende dwazen, die zich wielrenner noemen.
Eerst een cappuccino, waarna een biertje werd besteld, Pa had altijd hetzelfde recept.
Als we aan de Sneekermeer zitten krijgen we nog even bezoek en zijn we weer met z’n drieën.
Hoewel Pa nooit een dergelijke brutaliteit aan de dag zou leggen en altijd de bescheidenheid zelve was.
We zullen onszelf er echt toe moeten zetten om weer een bezoekje aan het Paviljoen te brengen zonder Pa.
