Gisteren stond in het teken van vandaag, de ter aarde bestelling van Opa. Ik merk dat alle voorbereidingen voor deze dag een rustgevende werking hebben. Ook de afgelopen week, waarbij wij de eerste dagen regelmatig nog op bezoek bij Opa zijn geweest in het Dr. Wumkeshus. De dagen daarna hoorde ik dagelijks van Ali hoe het met Opa ging. Voor mezelf had ik besloten dat dit de ‘tijd’ van en voor de directe kinderen was en heb mezelf op de achtergrond gehouden. Dit betekende overigens wel dat ik de afgelopen dagen alleen in de camper doorbracht. Lang leve het Internet, met daaraan gekoppeld Netflix, waar ik eindeloos documentaires en speelfilms kan bekijken. Gisteravond komt de toespraak van Ali op de Uitvaartdienst ter tafel. Tot half drie in de nacht zitten we te schaven en te formuleren, om er een mooi en consistent verhaal van de te maken. Ik merk dat ik, door mijn ervaring bij de omroep, gespitst ben op de zogenaamde “spreektaal”, wat beduidend anders is dan de “schrijftaal”. Als je je verhaal ‘voorleest’ in spreektaal klinkt het in ieder geval nog natuurlijk.
Vandaag lijkt een ‘natte’ dag te worden en iedereen wapent zich dan ook met een paraplu en of een regenjas(je). De familie komt samen in Talitha Koem (meisje sta op) waar opa staat opgebaard en waar 6 kleinzonen Opa in de uitvaartauto tillen.
Vandaar naar de Martinikerk waar de uitvaartdienst, op strikt verzoek van Opa, gehouden zal worden. Vier en half jaar stonden we hier ook, maar toen voor Oma. De mensen die binnenkomen zijn allemaal, zonder uitzondering, doorweekt van de regen. Ik kan de dienst rustig indrukwekkend noemen, zeker door het mooie ‘levensverhaal’ van Ali,
maar ook zeker door het persoonlijke verhaal van Johan. Hij ziet kans zichzelf als recalcitrante zoon neer te zetten om daarna duidelijk te maken dat hij altijd “liefdevol en begripvol” door zijn beide ouders is benaderd en behandeld. Ontroerend om te zien is dat bij het uitspreken van die beide woorden, hem de emoties teveel worden. Als Anne zijn persoonlijke verhaal doet, heeft hij een aantal prachtige beeldspraken. Aan het eind zegt hij “de schouwarts constateert uiteindelijk dat mijn vader is overleden aan hartfalen. Hier moet ik toch ernstig bezwaar tegen maken”
Mijn vader heeft een groot hart dat nimmer voor ons faalde…”
Margreet, de jongste dochter, deelt met ons de strijd die Opa de laatste weken heeft gevoerd. Zijn gemis aan contact met zijn “Herder” heeft haar aangegrepen. Als daarna, na een gesprek met de dominee, de berusting en het vertrouwen weer terugkomt, krijgen we van haar een inkijkje dat je gewoonlijk, als buitenstaander, niet zo snel meekrijgt.
Vanuit de Martinikerk gaat het naar de “Algemene Begraafplaats Sneek” waar Opa bij Oma in het graf wordt gelegd. Dat de dienst een kwartier uitloopt is werkelijk een zegen. Regende het 10 minuten eerder nog pijpenstelen, om niet te zeggen dat het stortregende, als we om kwart over drie naar de begraafplaats rijden, is het droog.
Een korte, maar mooie, begrafenis en ik merk aan mezelf dat de afgelopen week bij mij de onrust en het verdriet, plaats heeft gemaakt voor berusting. Berusting in dat we hier een man begraven die niet alleen ‘het geloof’ met de mond heeft belijd, maar ook de geestelijke kracht had dit in het dagelijkse leven toe te passen. En ik kan dit weten.
Na de koffie en heerlijke koeken in uitvaartcentrum Talitha Koem, verhuist de directe familie naar “SoWieSo”, een restaurant gekoppeld aan het Amicita Hotel, waar we met z’n allen nog heerlijk eten en nog even napraten, over de afgelopen dagen.
Er gaan al stemmen op dit ieder jaar, rond deze tijd, te herhalen.
