De uitdrukking “self-fulfilling prophecy” (zelf vervullende voorspelling) krijgt 10 minuten later, nadat Ali de Blog heeft geredigeerd,(de vele spelfouten verbeteren) een werkelijkheids gehalte, waar ikzelf een beetje stil van word. Nadat ze de laatste regels van de vorige blog leest ”we komen hier nooit meer weg” begint Ali onmiddellijk de weersverwachting en de regenradar te raadplegen. Met de slippende en slingerende camper nog in het achterhoofd komt ze met de boeken, met camperplaatsen, op de proppen. En ondanks de stromende regen worden de fietsen opgeladen, de stroom verwijderd en twintig minuten later rijden we van het drijfnatte camper veldje richting Wildeshausen.
Sinds jaar en dag komen we al in Wildeshausen, maar tot nu toe altijd vanuit Dötlingen. Misschien daarom hebben we nog nooit de camperplek ontdekt, waar we nu staan. Een kwestie van in alle steden de musea bezoeken, maar die in je eigen stad overslaan? We gaan de stad in en ik kan, voor een charmante verkoopster, nog maar juist een rechtszaak voorkomen. Wat is het geval. Op een kledingrek, buiten de winkel, met daar boven een bord met “50% reduziert”. zoekt Ali een broek uit die van 90 euro naar 59,95 euro is afgeprijsd. Dat is volgens Ali geen 50% en ze meldt dat overduidelijk aan de verkoopster. “Het spijt me”, repliceert de verkoopster, maar daar neemt Ali geen genoegen mee. De verkoopster maakt zich uit de voeten. Ali blijft mokken en als we even later de winkel inlopen, fluister ik de verkoopster toe, “Sie brauchen einen Anwalt” (U heb een advocaat nodig), waarop ze onmiddellijk antwoordt, “Zal ik gelijk maar bellen dan?”. Kijk, gevoel voor humor, daar hou ik van. “Maar kan ik U een kopje koffie aanbieden” vraagt ze lachend. “Lijkt me heerlijk”. Uiteindelijk koopt Ali een andere broek, dus hoef ik het niet op het scherpst van de snede uit te vechten. Als we hebben afgerekend, overhandigt ze mij de broek en zegt, “Ik ben blij dat we het zonder advocaat eens konden worden”. Wat nou, Duitsers hebben geen humor”.
Als Ali een eindje verderop een schoenenwinkel binnenstapt waar MBT’s (tegenwoordig Joya) te koop zijn, wordt het echt menens. Even voor de niet kenners, MBT’s zijn van de ‘achterlijk’ uitziende schoenen met zo’n dikke rondlopende zool, maar Ali zweert daarbij.
Na veel 5en en 6en kiest ze een paar open schoenen uit. Let wel, dit zijn schoenen die rond de 160 euro per paar zijn. “Voor 80 euro nemen we ze mee” meld ik aan de verkoopster, terwijl Ali met nog een ander paar bezig is. “Alles is bespreekbaar” zegt de verkoopster zachtjes tegen mij. Als Ali een 2e paar uitzoekt, staat de verkoopster te glimmen van trots. “Dat wordt dan 160 euro, voor de twee paar” reken ik hardop uit. De verkoopster verschiet van kleur en zegt, “U brengt mij in een lastig parket” en even later, “Is 170 euro ook goed?”. Ik kan niet anders reageren dan, ”Maar natuurlijk”. Als ik Ali mag geloven hebben we beide paar schoenen voor ‘bijna’ de helft van de prijs.
En dan nu nog even dit. De laatste tijd bereiken ons berichten, uit verschillende hoeken, dat ‘men’ er moeite mee heeft dat wij zo weinig thuis zijn. Wij menen nu daar een oplossing voor te hebben, namelijk het volgende. We gaan ietsje zuiniger leven, sparen nog even een paar jaartjes door en kopen ons dan het onderstaande huisje, dat we tegenkwamen op onze wandeling naar Wildeshausen.
Mocht je, ter zijner tijd, langs willen komen lijkt het mij verstandig er eerst even een telefoontje aan te wagen, omdat wij natuurlijk, zeker in de beginfase, de omgeving nog aan het verkennen zijn.
