Zo zit je in de sauna bij Wildeshausen, Duitsland
en zo zit je in het Dr. Wumkeshûs in Sneek.
Gisteravond krijgen wij bericht dat de gezondheidstoestand van Ali haar vader achteruit gaat. Dan kun je maar 1 ding doen, spullen bij elkaar pakken en het stuur richting Sneek wenden. Natuurlijk, we hebben nog een afspraak in Oldenburg, Duitsland, staan om ons raam te laten vernieuwen. Dus een Email richting Fassbender, met de vraag of het “Fenster” al is gearriveerd. Vanmorgen hebben we nog geen respons, dus pak ik de telefoon. De telefoniste meldt, als ze navraagt doet, dat het “Fenster” nog niet is aangekomen. Dat we 10 minuten later een mail ontvangen met “Hallo Herr Visser, das Fenster ist heute mitgekommen”, zal ons een “reet roesten”, want wij zijn onderweg naar Sneek.
We melden ons bij het Amicitia Hotel, waar we de komende tijd ons camperment opslaan.
s ’Middags gaan we bij Opa op bezoek, die rustig ligt te slapen als we binnenkomen. Wij laten hem slapen, maar de dienstdoende zuster heeft daar andere ideeën over en begint luidruchtig te praten, waardoor Opa wakker wordt. Het leven heeft hem genoeg goede dingen gebracht en hij is tevreden zo het is gelopen, “maar de accu is leeg”, zoals hij het zelf verwoordt. Zo langzamerhand komt zijn leven, in diverse voorbeelden, voorbij. De moeilijke tijd waarin hij is opgegroeid, maar dat hij geleerd heeft van zijn keuzes. Het zijn woorden van een wijze man, maar nu is het klaar.
We gaan de komende dagen, of misschien weken, kijken wanneer deze levenstrein tot stilstand komt.
Ik weet niet of ik daar, meer of minder, verslag van kan maken.
