Tinerhir
Vandaag opgehaald in een 4-wheel drive voor een tochtje door de Gorges des Dades. Nou dat tochtje wordt een tocht met hoofdletters, voor zowel de uitzichten als wel de duur van de tocht.
In eerste instanties gaat het nog over een asfaltweg, maar al snel verandert dat in rots grond, stenen en zand paden.
Enerverende uitzichten en prachtige rots formaties komen we tegen en we stijgen naar ongekende hoogte totdat we zelfs sneeuw in het oog krijgen.
Onderweg stoppen we bij een rotsspleet waar mensen in wonen.
en direct worden we overvallen door bedelende mensen, niet alleen volwassenen, maar vooral kinderen worden op ons afgestuurd.
Ik ervaar het als hartverscheurend, die kindertjes met hun handje ophoudend, onophoudelijk "dirham sir, dirham sir" roepen.
Als we even verderop rijden, rennen ze van de berg af op ons af en gooien zich letterlijk voor de auto of tikken tegen het raam.
Het is hier zo onherbergzaam en dor, zo mens onvriendelijk en ik vraag me dan ook steeds af waar deze mensen van leven.
Deze vrouw is op het moment dat wij stoppen begonnen met het afrennen van een berg, om vervolgens de volgende berg weer op te klauteren om bij ons, bijna agressief te vragen om suiker.
Steeds hoger komen we de bergen in, totdat we tenslotte de sneeuw bereiken.
Hierna dalen we in een razend tempo richting het dal waar we om inmiddels 14.30 uur een restaurant bereiken voor de lunch.
Om 17.00 uur bereiken we, moe en door elkaar geschud, weer het kamp.
Morgen een lange reisdag van 250 km dus vanavond vroeg op bed.
Vandaag opgehaald in een 4-wheel drive voor een tochtje door de Gorges des Dades. Nou dat tochtje wordt een tocht met hoofdletters, voor zowel de uitzichten als wel de duur van de tocht.
Onderweg stoppen we bij een rotsspleet waar mensen in wonen.
en direct worden we overvallen door bedelende mensen, niet alleen volwassenen, maar vooral kinderen worden op ons afgestuurd.
Ik ervaar het als hartverscheurend, die kindertjes met hun handje ophoudend, onophoudelijk "dirham sir, dirham sir" roepen.
Als we even verderop rijden, rennen ze van de berg af op ons af en gooien zich letterlijk voor de auto of tikken tegen het raam.
Het is hier zo onherbergzaam en dor, zo mens onvriendelijk en ik vraag me dan ook steeds af waar deze mensen van leven.
En let wel, het zijn geen heuveltjes.
Hierna dalen we in een razend tempo richting het dal waar we om inmiddels 14.30 uur een restaurant bereiken voor de lunch.
Om 17.00 uur bereiken we, moe en door elkaar geschud, weer het kamp.
Morgen een lange reisdag van 250 km dus vanavond vroeg op bed.
