Essaouira Arabic: الصويرة "de parel van de Atlantische oceaan"
Met de bus, nou ja als dat de naam bus mag dragen. Gammel is de omschrijving van het vehikel, maar het rijdt zullen we maar zeggen.
Dit stadje staat bekend om zijn hout, het zgn. Thuja hout, wat een heerlijke geur verspreid als het bewerkt wordt.
De souks in het stadje gaan in elkaar over, zodat het lastig is je te oriënteren.
Afgezien van de hout sculptuur winkels zijn er diverse winkeltjes met prachtige kleden en stoffen in allerlei kleuren.
Het fotograferen blijft een probleem, op het moment dat ik een foto ga maken, komt iemand uit een winkeltje gestapt, met zijn hand voor z'n gezicht.
Excuses helpen dan vaak wel, maar het blijft problematisch.
In dit winkeltje raken we beide verliefd op een en dezelfde vrouw, het is liefde op het 1e gezicht en dan weet je het wel, want een extra vrouw kost geld.
Dat Ali even later een vel rood leren jasje koopt betekent dit, dat ons budget van deze maand er in 1 middag doorheen is gejaagd.
Dat wordt de rest van de maand brinta eten.
Na een bezoekje aan een werkplaats, waar ze mooie ingelegde meubels maken en ons trakteren op demonstratie houtsnijwerk, kom ik even verderop in de souk deze deur tegen.
Het wordt hoog tijd om de inwendige mens te versterken en we gaan op zoek naar een restaurant. Het wordt dit restaurantje niet, want we komen anderen van de groep tegen die een heel goed plekje weten om te eten.
We belanden bij de haven, waar een aaneenschakeling van vis tentjes staan.
Allemaal met een andere eigenaar, met als gevolg, een soort gevecht om de gunsten van de groep potentiële eters. Stel je voor, 15 knapen staan voor hun eigen eet tentje prijzen te schreeuwen. Om van de ene naar de andere te komen, moet je jezelf langs deze knapen forceren, ze houden je gewoon tegen.
Als het niet zo vermakelijk was, zou je je blauw ergeren.
We eindigen in een tent waar een prijs van 40 Dirham wordt afgemaakt.
Aan het eind van de maaltijd proberen ze op Marokkaanse wijze extra geld te verdienen, bv. een tip voor man die de vis bakte, nou laten we zeggen, een poging deed de vis te cremeren.
Het moet gezegd, Marokko is en blijft een prachtig land.
Met de bus, nou ja als dat de naam bus mag dragen. Gammel is de omschrijving van het vehikel, maar het rijdt zullen we maar zeggen.
Dit stadje staat bekend om zijn hout, het zgn. Thuja hout, wat een heerlijke geur verspreid als het bewerkt wordt.
De souks in het stadje gaan in elkaar over, zodat het lastig is je te oriënteren.
Afgezien van de hout sculptuur winkels zijn er diverse winkeltjes met prachtige kleden en stoffen in allerlei kleuren.
Excuses helpen dan vaak wel, maar het blijft problematisch.
Dat Ali even later een vel rood leren jasje koopt betekent dit, dat ons budget van deze maand er in 1 middag doorheen is gejaagd.
Dat wordt de rest van de maand brinta eten.
We belanden bij de haven, waar een aaneenschakeling van vis tentjes staan.
Allemaal met een andere eigenaar, met als gevolg, een soort gevecht om de gunsten van de groep potentiële eters. Stel je voor, 15 knapen staan voor hun eigen eet tentje prijzen te schreeuwen. Om van de ene naar de andere te komen, moet je jezelf langs deze knapen forceren, ze houden je gewoon tegen.
Als het niet zo vermakelijk was, zou je je blauw ergeren.
We eindigen in een tent waar een prijs van 40 Dirham wordt afgemaakt.
Aan het eind van de maaltijd proberen ze op Marokkaanse wijze extra geld te verdienen, bv. een tip voor man die de vis bakte, nou laten we zeggen, een poging deed de vis te cremeren.
Het moet gezegd, Marokko is en blijft een prachtig land.
