Nou wat een ervaring, want daar kunnen we de afgelopen dagen wel van spreken. Waar we ook van kunnen spreken is een Zware Virale Bacteriële Ontsteking in het rechteronderbeen. In de volksmond wondroos genoemd. Een tas voor antibiotica mee en over ca. 2 weken weer een bloedonderzoek en een afspraak met de arts.
Dit is zo'n beetje de houding waarin ik de komen dagen wel te vinden zal zijn, met de beentjes omhoog hoedje op en achter de laptop voor de camper. Oke, het is een hele verbetering, hoewel de leeftijd van de mensen waarmee ik hier spreek hoger is. Want in het San Carlos ziekenhuis zijn ze toch een stuk jonger en zitten iets strakker in het vel. Terwijl de temperaturen hier rap aan het stijgen zijn is, zowel daar als wel hier, het bier uit den boze. Antibiotica is eigenlijk de welbekende partypoeper voor de komende weken. Maar goed, we slaan ons erdoorheen.
Voor de rest van de dagen en nachten kreeg ik de medicijnen steeds via een infuus en dat is toch een stuk minder leuk.
Want ten eerste lig je de hele nacht met je arm aan een plastic buisje, dat in je arm geprikt zit.
Dat vervolgens weer aan een klein uitgevallen lantaarnpaal verbonden is, waaraan de medicijnzakken bungelen. Maar stel even mijn situatie voor, twee van de wieltjes wilden niet draaien, waardoor iedere keer als ik mij wilde verplaatsen, ik het kerstboompje bijkans omver aan het trekken was.
Je wordt daar ook geheid chagrijnig van en tegelijktijdig ongelooflijk onhandig, maar ook lawaaierig, zeker midden in de nacht.
Zo dadelijk verder..... want al die verschillende vloeistoffen, die er in een hoog tempo doorheen worden gejaagd, beginnen een tol te eisen van de beweeglijkheid als van het benul
Ali probeert mijn humeur nog een beetje op te vijzelen door deze prachtige plaat voor mij te maken. Dit schip overigens baggert de kustlijn hier voor de camping uit.
