Nu de kruitdampen van het vuurwerk zijn opgetrokken en het fijnstof weer, met behulp van de regen, is neergedaald wil ik jullie allemaal een gelukkig en vooral gezond 2017 wensen vanaf een zonnig Schiermonnikoog.
De traditie, dat we de zevenentwintigste december richting Schiermonnikoog vertrekken om daar Oud en Nieuw te vieren, bestaat ruim 30 jaar. De kinderen zijn nog klein als ze hun eerste stappen op het eiland zetten. Eerst een aantal jaren in Clearkamp, toentertijd nog de Katholieke pastorie. Maar vanaf de verkoop ven het huisje Clearkamp en de nieuwbouw van de pastorie, achter het kerkje aan de Badweg, trekken we ons kampement op in Vitamaris. Grappig is het om te zien hoe de kleine kinderen van toen nu ook weer kinderen hebben en allen spelen ook weer met elkaar.
“Is het niet saai?, vragen sommige mensen wel eens, “altijd hetzelfde en altijd diezelfde mensen?” Nou, ten eerste geeft het een gevoel van thuiskomen en is de wederzijdse begroeting ieder jaar weer allerhartelijkst. Eigenlijk gebeurt er ieder jaar wel iets. Zo viel voor twee jaar terug de elektriciteit uit op het eiland. Zelfs de vuurtoren werd gedoofd en zat het hele complex zonder verwarming en licht, behalve de brandende waxinelichtjes dan natuurlijk .Vorig jaar werden we overvallen door een enorme ijzelneerslag, waarbij er op de straten kon worden geschaatst. Natuurlijk zijn dit alleen maar een paar voorbeelden. Dit jaar wordt het wel heel erg spannend.
Er verschijnt iemand aan de deur. Normaal loopt bezoek gewoon door naar de woonkamer, maar deze keer blijft een meneer voor de deur staan. Hij overhandigt een brief met de volgende beknopte tekst. “Er is in het kantoor ingebroken en er is een zogenaamde “loper” buitgemaakt, waardoor de inbreker in “alle” appartementen kan komen.
Er worden “geen” halve maatregelen getroffen om ons te vrijwaren van nachtelijk bezoek. Het hele gebouw zoemt van de speculaties en er vliegen her en der de meest spannende lezingen over het gebeuren in het rond. Het ontbreekt er nog aan dat “politie te paard” wild schietend de achtervolging inzet op de levensgevaarlijke inbreker. Wat blijkt, een 17 jarige jongeling heeft een sleutel van het karretje van de schoonmaakster ontvreemd. Hiermee heeft hij zichzelf toegang bezorgd tot één van de appartementen en daar geld en een pasje ontvreemd. Hij probeert te pinnen, maar dat mislukt, dus probeert hij “contactloos” te betalen bij de plaatselijke Spar, voorheen Schut. Van die actie worden opnames gemaakt en ziedaar, gesnapt, nog voordat hij het eiland kan verlaten.
Dit jaar is er weer het tweejaarlijkse Midwinter festival en wij belanden bij Wim Anker, één van de eeneiige tweeling strafpleiters.
Hoewel hun ouders op Schiermonnikoog woonden, want papa was in 1953 burgemeester van Schier, worden ze op 27 februari geboren in Leeuwarden, een historische fout aldus Wim Anker.
Vandaag kiest hij ervoor een pleidooi te houden voor “de Bruine kroeg” want Wim heeft een eigenaardige hobby. Hij bezoekt op zijn trips door Nederland, als het even kan, een kroeg, maar dan het liefste een bruine kroeg. Zo eentje waar nog een “Waard”, “Herbergier”, of “Kastelijn” achter de teek staat. “Waar kom je die benamingen van dit eervolle beroep nog tegen”, klaagt Wim. Hij houdt, bij het bezoeken van de kroegen, zich vast aan de Misset-Horeca, die al minstens 22 jaar de beste “bruine” cafés op een rij zet. Zijn broer Hans, die een kwartier later op de wereld kwam, zet hem op dit idee, nadat Wim voor de vierde keer overspannen was geraakt. De voorgeschreven therapieën helpen niet, totdat broer Hans zegt, “Probeer het eens met ontspanning te zoeken in een kroeg”.
Hij raakt verslaafd aan de ontspannen sfeer die hij meermaals ondervindt in de kroegen en zoekt dit gevoel steeds vaker op. Bij de Vrijdagse verdeling van de “Zaken” in den lande, kiest Wim vaak voor die zaak, waarvan hij weet dat daar nog een kroeg zit die hij nog niet heeft bezocht. Hij vertelt “ In Breda was een zogenaamde “case” rondom een TBS-zaak, maar daar staat ook het café “De Beyerd” en daar ben ik nog niet geweest. Ik wist niet hoe snel ik mijn vinger op moest steken”, De zaak duurde tot even na het middaguur, maar ik belde het kantoor “dat het nog wel even kan duren”. “Het is hier net als in een ziekenhuis, ik moet hier op mijn beurt wachten”. Op die manier heb ik nog “even “ tijd om naar “de Beyerd” te gaan. De volgende dag wist ik niet meer hoe de TBS zaak was gelopen.
“Ook die keer dat mijn broer en ik in een prachtig bruin café de zaak op stelten zetten. We zitten er genoeglijk een jonge te nuttigen en bedenken hoe wij geld konden inzamelen voor onze voetbalclub. Tot mijn broer een schilderijtje van de wand afpakt en die begint te veilen. Meerdere zaken gaan op die manier onder de hamer, totdat hij een Hertekop van de muur trekt de kastelein roept, “Dat is een erfstuk”, waarop mijn broer doodkalm zegt, “ Dan kun je hem maar beter terug kopen”.
Echt financieel binnenlopen doen we met een een prachtig nieuw concept waar we achter komen tijdens het burgemeesterschap van papa. Alle voorstellingen van de plaatselijke tamboer, gymnastiek verenigingen etc. worden gehouden in de bovenzalen van de plaatselijke kroegen. Hier moeten de gebroeders natuurlijk ook opdraven. In de pauze verdwijnen ze even naar beneden om aan de bar een paar borrels weg te tikken, om bij “de bel” weer naar boven te sprinten. “Eigenlijk zijn de “pauzes” het meest gezellige onderdeel van die voorstellingen”oppert broerlief, “kunnen we niet gewoon iets organiseren met alleen maar een pauze?” Het wordt een geweldig succes. Radio- en Televisie stations zijn ruim aanwezig om dit evenement te verslaan, terwijl er “niks” gebeurt. De bijeenkomst wordt, door mijn broer, geopend met een “korte pauze” en de “pauzes” rijgen zich aan elkaar. Er gebeurt echt helemaal niets en dat tot diep in de nacht. Alleen “de Wiko's” zijn erg boos. De “Wiko's” is een Fries amusementsorkest uit die tijd. De accordeon speler kan de volgende weken niet meer spelen. Ze zijn uitgenodigd, voor een paar honderd gulden, om alleen maar in de “pauzes” even te spelen.
Hoezo saai op Schiermonnikoog?”
