Het is met “onzalige” ideeën zo gesteld, dat als je ze niet ventileert, er niks aan de hand is. Maar ik moet zo nodig, tijdens het zwemmen, roepen “dat het misschien een idee is om “even” naar de Carrefour te fietsen, om daar een Dash-Cam te gaan kopen. Nou moeten jullie weten, dat we qua fietsen al veertien dagen “droog” staan dus…. Het is dat ze de 60 baantjes af wil maken, anders hadden we zelfs de koffie overgeslagen, zo enthousiast reageert mijn reis Compaan. Nu wordt mijn positivisme mede ingegeven door het aantal “korte broeken” dat onze camper passeert. Want het gros van het Engelse manvolk sleurt onmiddellijk een korte broek uit de kast als de eerste zonnestralen zich achter het wolkendek vandaan worstelen. Drie kwartier later zitten we op de fiets om de eerste van de 10 kilometers naar de Carrefour weg te trappen.
Het uitzicht op de Middellandse zee wordt steeds meer onttrokken door de opkomende mist en het wordt steeds frisser. Het komt op een punt dat ik mijn halsdoek over m’n oren trek, maar gelukkig zijn daar geen opnames van.
Ieder jaar weer, als we hier langs fietsen, worden we getroffen door de erbarmelijk leefomstandigheden van deze bewoners. Even verderop staat een aftandse caravan, waar ook nog mensen in wonen die leven van de verkoop van hout voor de open haard.
Die Dash-Cam kan ik op mijn buik schrijven, want ze kennen het woord niet eens op de ruime elektronica afdeling. Een en ander kan ook aan mijn Spaanse uitspraak liggen.
Koffie en Espresso drinken we in deze toko “el Salero” oftewel “het zoutvaatje”. Nu hadden ze het beter “El Pimienta” oftewel “de peper” kunnen noemen, want die dame links aan de bar is de “serveerster”. Daar had wel wat peper in gemogen. Want geloof het of niet, ze zit hier, of buiten op het terras. Afrekenen is ook al niet haar ding. want wil je betalen? Dat doe je dan in dat zwarte ding rechts, briefgeld erin en wisselgeld er weer uit.
Aan de overkant is een Vodafone winkeltje, waar ik even wil informeren hoe ik mijn “Prepago” kaartje in MiFi kan verlengen. Op mijn vraag of ze Engels spreekt zegt ze overtuigend “Si”. Ik had beter op haar duim en wijsvinger moeten letten, daarmee maakt ze het Internationale “klein beetje” gebaar. Maar ze knijpt de vingers zo hard tegenelkaar, dat ik niet verbaast had hoeven zijn dat “alles” voor de rest in het Spaans gaat.
Ali vindt het nu haar beurt om op de foto te gaan.
