De plaats ligt aan de oostkust van Spanje, wat hier Costa del Azahar heet, aan de Middellandse Zee. Het is een kustplaats met stranden, omgeven door bergen en een aangenaam klimaat met veel zonne-uren. En voor dat laatste doen we het, nietwaar?
Maar ik loop vooruit op de dag. In de ochtend ontstaat er nog een kleine discussie, want op ons formulier van de reservering staat dat we ons niet eerder dan 5 uur mogen melden. Ik wil daar geen rekening mee houden, maar Ali is van de regels, dus!?. Vertrekken we om 10 uur. Ik wil graag er op tijd zijn, want wij hebben voorkeur voor een bepaald plekje.
Jongens, wat is het een prachtig land, zelfs als je via de “Carratera de Peaja” rijdt (Tolweg) ziet mijn fotografe nog kans een aantal “prentbriefkaarten” of iets minder ouderwets ansichtkaarten, te schieten.
BonterraPark in Benicasim is een drukke camping en dat we in september hebben besproken was geen overbodige luxe. Als we nu een plekje zouden willen en niet hadden besproken was er Niks, Nada meer vrij geweest, maar oh, oh geluk…. wij krijgen nog een plekje wat heel erg naar ons zin is. Echter, onze Belgische achterburen zijn niet blij. Inderdaad staan wij, weliswaar op ons “eigen” stekkie, voor hun caravan met uitgebreide voortent waarin nu geen zon meer komt. In eerste instantie schikken ze zich in hun lot, nadat ik mijn verontschuldigingen aan heb geboden.
Als de Belg, na een paar biertjes, toch nog een keer probeert ons van onze plek te jagen, moet ik mezelf inhouden. “Wilt U misschien dat wij op straat ga zitten?” Ik schrik ervan als ik het mezelf hoor zeggen.
Oké, over een week mogen/kunnen we een eindje opschuiven en zijn we van dit schuldgevoel af.
