Klinkt misschien Spaans, maar is het, bij lange na, nog niet. Maar daarover zo dadelijk meer.
We vertrekken uit Pont-a-Mousson om even voor achten, in het donker, en belanden in een leuke file. Maar dat mag de pret niet drukken, want Ali ligt om kwart over acht al in een deuk. De TomTom geeft 3 pingeltjes en roep “Gevaren zone”. Nu bestaat het gevaar alleen maar uit het feit dat je een bekeuring “kan” oplopen. Want, je mag in Frankrijk geen “flitsers”op je Tommetje hebben staan, op straffe van een boete. Dus lossen ze dit probleem op door het een “gevarenzone” te noemen en dat vindt Ali uiterst vermakelijk.
Even na Nancy duiken we de “Peage” op en het lijkt even alsof we alleen op de wereld zitten, zo leeg is deze weg. Er liggen ruim 600 km voor onze wielen.
De gevallen sneeuw verdwijnt langzaam en na Lyon is er geen sneeuw meer te bekennen. Ook is er hier geen ijs meer te zien. Vanaf Nederland tot Lyon zien we bevroren vijvers, meren en kanalen.
Mijn fotografe weigert insubordinatief om een foto van een watertoren te nemen, onder het mom, “daar heb je het al 3 jaar over gehad”. Maar even zo vrolijk neemt ze wel een foto van dit gebouw in Lyon terwijl we nog steeds niet weten wat voor “kunstwerk” dit is. Ach ja…
Onze plek voor vannacht is bij een wijnboer. We staan pal onder de opslag van al die heerlijke wijnen. Hij staat een beetje scheef. Nu maar hopen dat de toren vannacht niet omvalt of dat ik er vannacht van ga dromen, te verdrinken in een poel van wijn. Maar we staan wel heerlijk beschut tegen de harde en koude wind, die even voorbij Lyon ineens de kop opsteekt. We worden zelfs door de zogenaamde “Matrixborden” boven de weg ervoor gewaarschuwd. “Vente Violento” staat er geschreven.
Morgen naar Capmany net over de grens in Spanje.
