Straattaal

Heb ik toch nog een nieuw woord geleerd. Kech. Met dank aan het ondankbare liftende rappertje.

Nu wil het geval dat ik de afgelopen week in de omgeving van een 14jarige puber, mijn kleindochter, heb mogen verkeren. Toen ik haar vroeg wat zij van het voorval vond, haalde ze ongeïnteresseerd haar schouders op. “Daar is toch niks mis mee?” was het ontluisterende antwoord. “Daar is alles mis mee” probeerde ik nog te redden, wat er te redden was. “Die meiden worden voor hoer uitgemaakt, terwijl ze hem uit de brand helpen, dat kan toch niet?”, “Dat moeten hun weten!”… Met dit antwoord was ik volledig uit het veld geslagen en staakte de discussie voor dat moment.

Nu zijn vrouwen in straattaal al langer de pineut. Synoniemen te over, die niet allemaal even flatteus zijn. Maar het schijnt te wennen, ook bij de dames. Ooit hoorde ik op een terras hoe een paar studenten een serveerster een “sleepslet” noemden. Ze verblikte of verbloosde niet. Ook een vrouwelijke medestudent werd betiteld als “gleuf”, waarbij ik bijkans, van kwaadheid, uit mijn vel sprong.

Toen ik, later op de dag, mijn kleindochter er nog eens naar vroeg, meldde zij mij, dat ook op haar school meisjes met Kech werden aangesproken. Gelukkig zijn op deze school dit soort uitingen snel de kop ingedrukt. Het zal hopelijk nog wel even duren voor het woord Kech is ingeburgerd, want als het maar vaak genoeg wordt gebezigd, zal het op den duur steeds meer van z’n beledigende lompheid verliezen. Want zo werkt het: toen rappers vrouwen jaren geleden betitelden als ’bitches’, zorgde dat ook voor ophef. Nu zijn er vrouwen die elkaar high fiven en „Let’s go bitches!” tegen elkaar roepen voor ze de C&A of de Primarkt ingaan…

Zo heeft straattaal ook wel leuke synoniemen en kunnen we het nieuws ook wat opfleuren. Mooiboy Camiel Eurlings is een papfles want hij gaf pakkies aan z’n flappie en gaat nu loesoe bij het IOC.

Da’s fakking skir ouwe. Jeweettochzelluf!

Het nieuwe jaar

Het jaar is nog maar net begonnen als ik de volgende mail op mijn telefoon ontvang.

“Beste Herman de Visser,

Je ontvangt deze mail omdat je een laptop van HP bij Coolblue hebt besteld. Vanmorgen heeft HP bekendgemaakt dat sommige laptops brandgevaarlijke batterijen hebben.”

Op mijn telefoon klik ik een “link” aan en lees: “Verwijder onmiddellijk de accu van Uw Laptop, zet de laptop NIET aan…. enzovoort enzovoort..

Maar de accu van mijn mooie laptop kan niet verwijderd worden. Wel kan ik ook een programmatje downloaden, om de batterij te testen. MAAR DAAR DIENT DE LAPTOP VOOR AANGEZET WORDEN, mijne heren, want EXE bestanden draaien niet echt lekker op een Android telefoon.

Kijk, dat het oude jaar onstuimig en ontvlambaar eindige was al vervelend genoeg. Maar dat mijn laptop ook nog eens licht ontvlambaar bleek te zijn…..Daar zit ik dan op Schiermonnikoog met een laptop die niet aan mag, op het gevaar af dat hij in brand vliegt. Heb je nog geen zogenaamd WritersBlock ontwikkel je er wel eentje. Krijg ik binnen 14 dagen een nieuwe c.q. andere laptop, het is maar de vraag. De camper staat alweer onrustig snuivend en stampvoetend op stal, onrustig omdat we binnen veertien dagen alweer vertrekken richting het warme zuiden.

Het feit, lieve lezers en lezeressen, dat U dit leest betekent al dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken. Met bonzend hart druk ik de aan-knop in. Het opstarten duurt veel langer dan normaal, wat mijn bloeddruk niet ten goede komt. Dan blijkt de WiFi verbinding niet optimaal te zijn en in gedachten zie ik al rook uit de laptop omhoog kringelen.

De 860 Kilobite lijkt per bitje op mijn apparaat te komen. Ik start het programma op……

Een enorm groene vink verschijnt er op het scherm. Geen teruggeroepen batterij ontdekt!

Pff Lappie mag mee op reis.

Oh, voor ik het in alle “Turmoil” vergeet, allemaal een gelukkig nieuwjaar.

Meastro

Nu we weer even weer thuis zijn brengen we meer tijd voor de televisie door. Wat mij dan opvalt zijn de hoos aan programma's waar zogenaamde BN'ers zich in allerlei bochten wringen bij, voor hen, ongewone activiteiten. Op het ijs, met een fotocamera om de nek of op een weg vol kuilen langs een misselijkmakend afgrond . Maar zondag val ik in een programma dat, volgens mij, zijn weerga niet kent namelijk Maestro. Hierin proberen BN'ers een orkest te dirigeren. Ik zie daar Waldemar Torenstra, waarmee ik in een grijs verleden nog eens door de Ardennen aan het zwoegen was, op de bok, want zo noemen ze het steigertje waar de dirigent opstaat, die kennelijk een fout maakt. “Hij gaat niet in tweeën” is het commentaar. Kijk, ik zie het niet. Als in Heel Holland Bakt, die mevrouw niet van de Cheescake af kan blijven, weet ik dat het heel lekker moet zijn. Als het orkest, onder leiding van MMA vechter Remy Bonjalski, compleet door elkaar begint te spelen, hoor ik wel dat er iets gruwelijk mis is. Maar de jury vindt dat het “best goed” is gegaan!

Met plaatsvervangende schaamte bekijk ik, min of meer verplicht omdat Hoofd televisie dit wil zien, het verdere verloop van het programma. Het wordt me allemaal eigenlijk teveel en dreig af te haken. Totdat de weer opgekrabbelde Patricia Paay aan de beurt is.

Zij krijgt een oefenopdracht om met haar rechterhand met het dirigeerstokje (of de Baton) te zwaaien en tegelijkertijd met haar linkerhand een taart aan te snijden. Verbijsterd volg ik dit tafereel en bedenk dat ze nu toch mooi even mee liften op het succesverhaal dat Heel Holland Bakt heet.

Wij geven U graag iets terug..

Rond 7 uur in de avond gaat de bel. Op zich een vreemde tijd voor bezoek.Het is 4 oktober, dierendag, en een buurvrouw staat voor de deur met in haar hand een gigantische collectebus. U kent ze misschien wel, zo’n moderne plastieken groene bak, waar geen kop of kont aan te herkennen valt. De buurvrouw loopt vandaag voor de dierenbescherming.

Om heel eerlijk te zijn, had ik bij ieder ander hartelijk bedankt voor de eer, maar ja, het blijft je buurvrouw die zich het lot van dieren aantrekt. Het is ook nog eens verschrikkelijk slecht weer, zo slecht dat er uitgebreide dijkbewaking is afgekondigd. Dus doe je iets in de collectebus. Als dank voor de gulle gift krijg ik een kraslot in de handen geduwd.

De volgende morgen zet ik mezelf achter de laptop, want je bent toch nieuwsgierig wat je dan hebt gewonnen, nietwaar?

“Als dank voor uw steun GRATIS kans op mooie prijzen!”

schreeuwt de website me tegenmoet. Om te beginnen moet je jou persoonlijke “WinCode” ingeven. Het valt me op dat, pal daar onder, het kopje “Code kwijt?” vermeld staat. Nieuwsgierig als ik ben druk ik op de button en als bij toverslag staat daar een wincode, die totaal verschilt van de mijne. Ai, zo persoonlijk is dus die code nou ook weer niet.

  “Waar kunnen we Uw prijs naar toe sturen?” bevorderd mijn wil om de gevraagde gegevens in te vullen. Als dan ook een bankrekening moet worden ingevuld beginnen er bij mij alarmbellen af te gaan. Pardon, geen geldprijzen, waarom dan wel mijn banknummer? Nou het is heel simpel, als je daarna het vinkje “Algemene Voorwaarden” aanklikt, doe je vanaf dat moment mee aan de “Nationale Postcode Loterij”

Dit kan toch niet zomaar, bedenk ik bij mezelf, dus speur ik de website nog eens af. Bovenaan staat een link “hoe werkt het”

Als ik daar op klik ontdek ik het volgende.

In het bevestigingsscherm nadat de deelnemer op de button ‘activeer mijn gratis kans’ heeft geklikt, ontvangt Deelnemer een vrijblijvend kennismakingsaanbod van de Nationale Postcode Loterij.

Dit kennismakingsaanbod is duidelijk afkomstig van de Nationale Postcode Loterij en wordt ook als zodanig gecommuniceerd. Deelnemer kan in gaan op dit aanbod, maar dat hoeft niet. Ook als deelnemer niet op het aanbod in gaat, doet hij nog steeds mee met de gratis kans actie. Als Deelnemer wel ingaat op het aanbod van de Nationale Postcode Loterij, speelt hij/zij tot november gratis mee met de Nationale Postcode Loterij. Hierna speelt hij/zij automatisch betaald verder voor € 13,- (per december 2017 € 13,25) per lot, per trekking, incl. StraatprijsVerdubbelaar. Er zijn 14 trekkingen per jaar en men kan opzeggen wanneer men wilt.

Mijn gulle gift was bijna uitgemond in een extra gift van €159,-

Stroffelstiennen

“Waar haal jij je achtergrond informatie vandaan als jij je verhalen schrijft, over wat je zoal onderweg beleeft”, vraagt mijn oudere broer, één van de meest trouwe lezers van deze blog. Het is zo’n gesprek, dat je regelmatig hebt maar waarvan je op voorhand niet het idee hebt, dat daar een soort verband uitkomt. “Tja, het is een combinatie van het stellen van vragen aan betrokken mensen, maar ook zeker het lezen van bijschriften en de manier waarop je om je heen kijkt”, antwoord ik.  Maar Ik merk dat dit niet helemaal datgene is, wat hij ervan verwacht, dus vul ik aan. “Zo liepen we een paar maanden geleden door Stralsund en daar ontdek ik kleine koperen plaquettes in het trottoir”.

 

Op die plaquettes staan namen, die waarschijnlijk van Joodse en omgekomen mensen zijn, die daar gewoond hebben.

Nu is mijn broer actief in de de bouwwereld van Sneek, ons beider geboorteplaats, en er ontspint zich een verhaal over zijn inbreng bij het aanbrengen van diezelfde soort “Sroffelstienen” in de gemeente Sneek. “Ik stuur je wel een paar foto’s”, sluit hij zijn verhaal af. Deze ochtend open ik zijn mail, waarin een groot aantal foto’s een verslag vormen van de diverse plekken waar deze stroffelstienen, in Sneek, zijn aangebracht.

Hier staat hij de steenlegging kritisch te volgen (bruine jas).

Als ik deze foto bekijk, komt de steenlegger mij enigszins bekend voor. Ik heb deze man eerder gezien!

Ik spit mijn opgeslagen foto’s van onze laatste reis nog eens door en wat blijkt.

Het is dezelfde Gunter Demnig, die ook in Stralsund deze “Stolpersteine” heeft gelegd. De kunstenaar noemt ze Stolpersteine omdat je erover struikelt met je hoofd en je hart en je je moet buigen om de tekst te kunnen lezen.

Op 16 december 1992, de vijftigste verjaardag van het bevel van Heinrich Himmler tot deportatie van duizend Roma en Sinti, plaatste Demnig voor het stadhuis van zijn woonplaats Keulen een steen met daarop een messing plaatje met de eerste regels van dit bevel.

Gunter Demnig heeft tot nu al meer dan 57.000 Stolpersteine geplaatst in 1600 steden en dorpen in twintig landen.

Als antwoord op zijn eerste vraag “Nou, zo dus!”

Ieder voordeel heb z’n nadeel

Deze Cruijffiaanse uitspraak schiet door mijn hoofd als mijn Hoofd-tuinieren bij terugkomst van onze camper-trip door Noord Duitsland de kreet slaakt: “Er zit allemaal mos en gras op het pad van de tuin”. Nu vind ik persoonlijk mos een prachtige grondbedekker, maar daar denkt mijn tuinvrouw geheel anders over.

Als ik terug kom van mijn jaarlijkse weekeinde zeezeilen, die mijn gezondheid goeroe te baat neemt om een relaxed dagje sauna te pikken, hoor ik de beginselen van een, wat later blijkt, enorme tuinklus. Nu hoor ik een aantal puriteinen al roepen, “ho, ho wacht eens even, zeezeilen, zeezeilen, je bent alleen maar het IJsselmeer overgestoken, opschepper!” Ik weet het mensen, maar ik ben nog uit de tijd van Silvian Poons en daar ken ik dan weer de Zuiderzee ballade van “Ooit was IJsselmeer nog Zuiderzee”. Maar dit geheel terzijde. In ieder geval zie ik mijn eega, een paar dagen later, op een laag krukje voorovergebogen op het tuinpad zitten. Ik kijk dit tafereel een tijdje aan en ontdek dat ze de steentjes, van het 10 meter lange pad, stuk voor stuk aan het ontdoen van mos en aan het reinigen is. “Zo heet kan het in zo’n sauna toch niet zijn, dat je daar een zonnesteek van oploopt?”, bedenk ik mij. “Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?” en …. na een kleine stilte: “Ik wil het split eraf, om er worteldoek onder te leggen”.

Kortom, een week later, 350 kilo split, 125 kilo ophoogzand en ik 3 kilo lichter, ligt het nieuwe pad er weer bij alsof er niets is gebeurd.

Gasselte 22-31

Deze druilerige zondag betekent tevens de laatste dag van de 5 weekse exercitie op de camping Lente van Drenthe in Gasselte. Alle kleinkinderen zijn, door omstandigheden de één langer dan de ander, langs geweest.

De schade wordt, min of meer, ingehaald als grote broer hen uitnodigt mee naar Drouwenerzand te gaan. Daar wordt graag gebruik van gemaakt en gezamenlijk maken ze er een enerverende middag van.                       

 

Met een frikandel kun je ook leuk spelen.

Op dit moment zit de oudste kleinzoon lijdzaam te wachten tot hij, tegen z’n wil, wordt opgehaald. Kennelijk hebben we toch iets goeds gedaan, de afgelopen week. Deze voetballer, in hart en nieren, heeft in ieder geval zijn opa half gesloopt. De eerste drie dagen staan in het teken van voetbal, voetbal en nog eens voetbal. De vierde dag beginnen de bovenbeen spieren van opa op pijnlijke wijze te protesteren tegen dit misbruik van een niet getraind lichaam. Hierdoor is kleinzoon genoodzaakt zijn heil bij leeftijdgenoten te zoeken en dat bevalt ook prima. Terwijl de regen nu met bakken naar beneden komt, staat één van zijn voetbalvriendjes, bibberend van de kou, voor de camperdeur, “kom je?”

Het laatste potje voetbal is aanstaande.

Drouwenerzand

Het is zover, het gaat naar pretpark Drouwenerzand. Ieder jaar weer een extra feestmoment voor de jongsten. Dit jaar wordt het niet een hele dag, maar wordt er gekozen voor een paar middaguren.

Het eerste rondje gaat in de draaimolen en is het even wennen als een behulpzame mede passagier je helpt met het vastzetten van je veiligheidstouw.

Op sommige attracties mag je niet zonder begeleiding, dus gaat oma mee.

In de auto met achter het stuur de grote broer.

Maar die gaat ook voor de meer gevaarlijke zaken. Als Opa hier een foto van wil maken is het een hele toer om kleinzoon te ontdekken, zo hard dat het gaat. Dus gebruikt Opa de zogenaamde “BurstMode”, waarbij er 30 foto’s in 1 seconde worden gemaakt en dan is het een kwestie van zoeken. Hij staat echt op allebei de foto’s, zoeken dus.

Na het springkussen gaat het naar de botsautootjes, waar kleindochter bij Opa in de “botser” gaat. Enerverend is het allemaal wel en het enthousiasme spat er dan ook af, maar dat heeft zo zijn prijs.

Iets te onvoorzichtig wordt er naar de ijsjes gerend en struikelt kleindochter. Maar een EHBO meneer ontsmet de wondjes en gaat het, na een paar traantjes, weer vrolijk verder. Het moet gezegd, de vriendelijkheid, alertheid en behulpzaamheid van al het personeel van Pretpark Drouwenerzand verdient een grote pluim.

Of het ongelukje van de kleindochter een voorteken is geweest, het zou zo maar kunnen, maar vandaag is kleinzoon iets te uitbundig op zijn fiets bezig. Hij maakt een schuiver waarbij hij gewond raakt. Na een professioneel onderzoek, lijkt het ons verstandiger om mamma te vragen hem op te halen.

Gasselte 13-21

De rust in “Huize” camper is weder gekeerd, want de overgang kon bijna niet duidelijker zijn dan die we de afgelopen dagen hebben meegemaakt. Laten we welwezen, hoe ga je om met een 14 jarige die graag volwassener wil zijn, dan ze in werkelijkheid is? Dit uit zich in het, bijna obsessief, kopen van Make-up, of niet meer aan 'te kinderachtige' spelletjes mee willen doen en vooral niet meer met jongere kinderen worden gezien. Lullig is het dan ook als Opa je betrapt bij het kindertheater.

Dus wordt er op zoek gegaan naar leeftijdgenoten “om te hangen”, de hele dag lang. Natuurlijk moet je jezelf ook gaan afzetten tegen je ouders en als die er niet zijn, tegen je grootouders. “Ik praat niet meer met je”, kreeg ik regelmatig te horen. De complete ruimte rond de krappe wasgelegenheid in de camper werd overgenomen door de vele attributen, die de schoonheid kunnen vergroten. Zeker het veelvuldig verzorgen van de haren was een voedingsbodem voor irritatie.

Dat het tot een conflict zou lijden, was onoverkomelijk en dus belandde “mevrouw” haar Make-up tas inhoud, met een gerichte worp, in het gras voor de camper. Dit laatste heb ik, als jongeling, van mijn moeder geleerd die eens de volledige inhoud van mijn voetbaltas op de besneeuwde “bleek” deponeerde zodat ik de volgende training in kletsnatte plunje mocht afwerken.

Maar laat ik duidelijk stellen dat het een onvergetelijke week is geweest en hoop van harte dat er nog een paar mogen volgen. Want ja, sommige jongelingen willen niet meer met hun ouders, laat staan met grootouders, op vakantie.

Maar dan kun je ook niet meer naar het pretpark Drouwenerzand en dat is, met je vriendin, toch wel heel leuk.

Ochtendritueel en dan is de boel nog niet opgeruimd

Voor je het weet is de week alweer voorbij en wordt de ruimte ingenomen door de twee jongste kleinkinderen. Voor de kleinste is het de eerste keer en dus spannend hoe ze het, zonder mamma, zal rooien. Maar gelukkig is broerlief er ook, dus voel je je nooit helemaal alleen. En het moet gezegd, broer is echt lief voor zijn kleine zusje. Natuurlijk is het leuk om haar, zo nu en dan, even te plagen maar te ver gaat het nooit.

Gezamenlijk naar Elle en Otto, waarbij er maar één is die naast Elle mag zitten van grote broer, en dat is zus lief. Want let wel, niemand anders wordt het toegestaan naast “zijn” heldin te zitten. Gezamenlijk naar het zwembad, ook al is het soms wat frisjes en daar wordt heel goed op zus gelet.

De overgang had niet groter kunnen zijn, van een onwillige puber, naar een broer en zus die samen in één bed slapen. Na wat gedonderjaag, waarmee de dag natuurlijk moet worden afgesloten, gaat het stel rustig slapen, moe van alle avonturen op “de camping”. “Oma, wat is het toch leuk op de camping” roept de debutante regelmatig.

Het is hartverwarmend.

Gasselte 8-12

Je schrijft het, zo even voor de neus weg, op dat het een “interessante en puberale week wordt”. Ik eindigde er de vorige blog mee. Als je dan de moderne woorden een beetje eigen hebt gemaakt. “Skeer” of ”Skipte” en als de betekenis een beetje tot je doordringt, gaan we de diepte in. Onnavolgbaar, zo kan ik het “puberbrein” het beste omschrijven. Ik verbied voor de zoveelste keer het “met schoenen aan” de camper inlopen. 10 minuten later stiefelt ze even zo rustig, met schoenen aan, de camper binnen. Normaliter zou ik razend worden, maar op één of andere manier lukt het mij nog om de humor er wel van in te zien. Een paar keer komt ze ontevreden terug van “het hangen”, vooraan bij de Friettent. “Ik word geskipt” en dit laatste slaat op haar camping vriendin, waar ze een nachtje zou willen logeren. “Skippen” betekent genegeerd worden.

Dus wordt er, tot middenin de nacht, koortsachtig overleg gepleegd met het vriendinnen arsenaal, buiten de camping. Dan komt de vraag, “mag een vriendinnetje hier wel een nachtje in een tent logeren"? Dat ene nachtje wordt, gedurende de onderhandelingen, drie.

Dus staan vanmiddag de dames een tentje op te bouwen. Vermakelijk om te zien hoe iemand, met jarenlange kampeerervaring, aanwijzingen krijgt van iemand die nog nooit eerder een tent opzette.

Maar, met wat hulp van oma, komt het allemaal best wel goed, al moet je jezelf wel even achter het oor krabben, als je bedenkt dat je “daar” samen in moet liggen.

Ach, het opblazen van het gigantische luchtbed laat je ook maar beter over aan diegene met de meeste ervaring, nietwaar?

Opa en Oma moeten nog wel even de voorraden aanvullen, dus gaat het richting de Jumbo in Gieten. Daar overkomt ons iets wat we nog niet eerder meemaakten, in welke winkel dan ook.

Tijdens het leeghalen van de boodschappenkar komt de caissière achter haar kassa vandaan en begint mij te helpen bij het op de band leggen van de boodschappen uit de kar. Even kijk ik achter me, omdat ik denk dat er een hele rij op me staat te wachten, maar nee, geenzins is er sprake van een cue . “Dit heb ik nog nooit meegemaakt” roep ik in mijn enthousiasme, hier ga ik over schrijven!” Als je mij er maar buiten laat” roept de kassière.”Nee, sterker nog, ik maak er een foto van. ”Niemand gelooft mij!” geef ik haar als antwoord. Aan de andere kassa wordt er de humor wel van ingezien. “Meneer, als U rustig wacht, pakt ze de kar ook weer voor U in hoor, ze heet trouwens Sandra”.

Wel Sandra, van de Jumbo in Gieten “Chapeau”.

 

Gasselte 6-7

Eergisteren is er een optocht georganiseerd om de geknutselde lampions te tonen. Nu bestaat zo’n knutsel ochtend uit kinderen van uiteenlopende leeftijden en iedereen wil zijn of haar lampion tonen.

Maar het is pas om 10.00 uur ’s avonds donker en dat wordt dan te laat voor de “kleintjes” dus dan doen we het maar aan het begin van de avond. Het voelt wel een beetje gek, zo in het volle licht met je lampion, maar als ook je vriendinnetje meeloop voelt het een stuk minder vreemd.

In de Jumbo ontdek ik een nieuwe broodsoort namelijk “Brood met Oorsprong”. Als ik de jongeman, achter de counter, vraag wat dan wel “Oorsprong” is en hoe het smaakt, moet deze het antwoord schuldig blijven. De toevoeging “oer dubbel donker” blijkt de truc te zijn, snapt U het nog?

Het circus is aangekomen en dat is, ieder jaar weer, een groot feest. Het is onvoorstelbaar hoe snel de enorme circustent, pal naast ons, wordt opgezet.

De opperstalmeester, onderhand een oude bekende, komt ieder jaar ons even de hand schudden.

 

Ademloos wordt de show door de kleinkinderen gevolgd. Hoewel de slangendame wel heel dichtbij komt en het vuur in de rondte vliegt .

Het is alweer de laatste nacht voor Romy, want morgenvroeg komt haar zus. Die laat er, om 8 uur ’s morgens en pal na aankomst, geen gras over groeien. Binnen de kortste keren worden de toegewezen kastjes ontdaan van de, voor haar, ongewenste voorwerpen en aan een grondige inspectie onderworpen.

Het wordt een interessante, puberale, logeerweek.

Gasselte 5

Vandaag is het “Drouwenerzand Time”. Het jaarlijks terugkerend feest, voor de kleintjes. Dat laatste moeten ze maar niet lezen, want dan hebben we de poppen aan het dansen, want ze vinden zichzelf allesbehalve klein. Vandaag is het alleen Romy, dus wordt opa voor vandaag vrij gehouden van het bezoek aan Drouwen.

Of het een record is, weet ik niet, maar niet veel later ontvang ik al deze foto via WattsApp.

Niet veel later gevolgd door dit exemplaar.

Denk niet dat Oma ongeschonden door de strijd komt, want hier zijn ze te bewonderen in het Spookhuis.

Als je goed kijkt, of inzoomt, zie je hier een blond pruikje op de kop in dit vervaarlijke apparaat hangen. Precies, dat is Romy.

Op veilige afstand geniet Opa met volle teugen van de rust, zult U wel denken. Niets is minder waar. Pal naast de camper wordt een circus opgebouwd, wat met gepast kabaal gepaard gaat. Morgen mogen we weer genieten van de microfoon test en het uitproberen van de muziek installatie.