Vroeg in de ochtend word ik wakker van een enorm kabaal.
Kennelijk staat er iemand met een zogenaamde kango, of breekhamer, de grond onder onze camper los te maken. Nu hebben we voor vandaag afgesproken dat we “bij de tent” blijven, dus als dit ons lot is voor de rest van de dag kunnen we beter op stap gaan. Ik spring uit bed, grijp m’n camera en ren op het geluid af.
Ha, ha, ha, jullie denken toch niet echt dat ik ’s morgens vroeg zo bijdehand ben he? Nee hoor, ik word wel wakker van het lawaai, maar blijf lekker in mijn warme holletje liggen. Want als ik mijn neus boven de dekens uitsteek, voel ik de vrieskou van vannacht nog in de camper hangen. Ali gaat eruit en ik draai me nog eens lekker om. Zeg nou zelf, wat hebben wij toch een zwaar leven. Trouwens, deze foto maakte ik vanmiddag, toen er nog een gaatje gemaakt moest worden.
Om 10 uur huppelen we naar het zwembad, vlak tegenover ons, maar het lijkt alsof ze de achterkant eraf hebben gehaald. Het is er zo mistig van de damp, dat we voorzichtig moeten lopen. Als we een tijdje aan het zwemmen zijn, komt iemand in de deur vragen of alles oké is, want ook hij kan ons niet zien, alleen maar horen.
Rond vier uur komt er, terwijl wij van het zonnetje genieten, een ronkend voertuig vlak achter ons windscherm tot stilstand.
Een minicamper op Citroën basis probeert achterwaarts de kleine plek op de rijden. Ik probeer haar te assisteren door aanwijzingen te geven, maar veel helpen doet dat niet. Een oudere dame zit achter het stuur en heeft duidelijk moeite met het draaien daarvan. Ze draait haar raampje naar beneden en roept “ I don’t have power steering”.
Als ze uitstapt komt ze met uitgestoken hand op mij af, “I am Marilyn, like in Monroe, and you are?” Zoveel voortvarendheid kom je niet vaak tegen bij Engelsen. O ja, ze ziet er iets anders uit dan de Marilyn die ik in gedachten heb.
Maar ooit was deze Marilyn ook zo mooi…….
