We treffen het ongelooflijk met het weer want vanmorgen is het weer heerlijk. Ook vandaag vindt er een volksverhuizing plaats. Bijna iedereen op de “buiten” plaats wil wel een plekje op de Finca, maar wij staan op een heerlijk plek. Onze achterbuurman verplaatst zijn camper iets dichter naar het hek, want anders “prikt een Spanjaard hem er zo tussen” zoals hij dat formuleert.
Eerst denk ik dat hij ietsje overdrijft, maar een half uur later krijg ik het onomstotelijk bewijs. Links, op de foto, staat een Duitser, rechts is een Spanjaard, die zijn camper er “even” heeft tussenprikt. Gelukkig kan de deur van de Duitser nog wel open.
Maar ondanks alles blijft de sfeer zeer ontspannend. Bram bekijkt het allemaal met een glimlach en als ik vraag wat hij van de bovenstaande situatie vindt, haalt hij glimlachend zijn schouders op. De mevrouw, die de camping beheert, loopt iedere keer mee om een camper de poort uit te laten. Als ik haar vraag waarom ze de poort niet gewoon open zet krijg ik als antwoord, “dan vertrekken ze zonder te betalen!”. “Dat zullen dan wel Nederlanders zijn” zeg ik als grap, “nee, dat doen alleen Fransen!”. Ik kijk haar met ongeloof aan, maar zij knikt, haar eigen woorden bekrachtigend.
Wij fietsen met T&R met de hond in de fietstas richting het dorp, waar we een soort marktje tegenkomen. De 2e hands spullen slaan we over, maar de snuisterijen kunnen we niet laten lopen. Natuurlijk kun je sommige mooie zaken niet laten liggen. Dus de geurstokjes en handgemaakte hangers vinden gretig aftrek bij de dames. Ali en Riky worden door Theo getrakteerd op een heerlijke kunstbloemenruiker van tulpen. Daarna moet hoognodig de innerlijke mens worden gevoed, anders dreigen we aan een appelflauwte te bezwijken.
Na terugkomst gaan Riky en Ali nog even, op de fiets, op onderzoek uit en komen terug met mooie fotos en spannende verhalen.
Nu ik dit in het Wifi-lokaal moet uploaden, komt het volgende weer naar boven. Gisteren lopen Ali en ik naar het Wifi-lokaal en gaan aan een tafel zitten om de mail door te nemen en de blog te verversen. Als we even zitten komt een dame een schaal sandwiches brengen. Even denk ik dat dit voor ons is bedoeld, maar even later volgen de zoutjes en de olijven. Steeds dichter worden de schalen onder onze neus geduwd, gevolgd door het luidruchtig tellen van de stoelen, ook die van ons worden meegeteld. Kijk, als je mij vraagt of ze de tafel mogen gebruiken, is dat geen enkel bezwaar, maar als je ons probeert “weg te jagen” zit je bij mij verkeerd. Als ze dan ook nog de stoel van Ali proberen te pakken, want Ali is even naar de WC, is de boot aan. De meneer die daarvoor is ingeschakeld wordt door mij ongenadig aangepakt en in het Nederlands laat ik weten daar niet van gediend te zijn. Jammer dat Ali weg wil, want anders was ik tot het donker blijven zitten.
Ook vannavond lijken dezelfde mensen het alleenrecht van de Wifi tafel te hebben O, ja, ik heb nog niet gemeld dat het hier om Fransozen gaat.
