Het is de dag waarvan je wist dat hij zou komen, de laatste in Benidorm dit jaar.
Maar eerst wil ik de reaktie van onze Belgische overburen vermelden. Gisteren wou ik het nog niet melden omdat het iets te dicht op de emotie zat, maar vandaag vindt Ali dat ik het wel kan melden. Ik vertelde al dat we wakker werden van de NOS meldingen. Nu staan er tegenover ons een Belgisch stel, waar we niet al teveel contact mee hebben. Maar gisteren wou ik toch wel even het leed delen wat er, rond 8 uur, in Brussel had plaats gevonden. Dus stap ik zo rond half 9 naar de overkant met de opmerking, “Goh, heeft U het nieuws al mee gekregen?”, nou nee, dat hadden ze niet. “Wel”, vervolg ik “Er hebben 2 zelfmoord terroristen een aanslag gepleegd op het vliegveld Zaventem bij Brussel”, waarop de Belg antwoordt, “Zo, en hebben ze de daders al gepakt?” Kennelijk is de verbijstering van mijn gezicht af te lezen door zulk een domheid, dus vervolgt hij “Ja, wij hebben geen Televisie, Radio en internet, dus horen wij geen nieuws en slapen daardoor beter, ziet U”.
Vandaag gaan we eerst nog even over de markt, om vervolgens ons laatste kopje koffie op de boulevard te drinken. De laatste keer, want morgenochtend vertrekken we en hebben de rekening bij Yuri al voldaan. Nu begrijpen wij de uittocht van vorige week ook beter, want het is de afgelopen 6 nachten een paar euro duurder geworden en dat willen de Nederlanders wel ontlopen, nietwaar?
Dus ook de laatste keer is het genieten van de aangeklede hondjes, trippelend naast hun eveneens “deftig” aangeklede vrouwtjes.
Gevolgd door een stel mannen. Tja hoe zal ik ze omschrijven…… waarvan kennelijk eentje gaat trouwen en dan maar als een maloot gekleed over de boulevard paradeert, de rest er een beetje achteraan sjokkend, zo van, “ Tja, dit moet nu eenmaal, maar voor mij had het niet gehoeven”.
Kijk, dan zijn vrouwen vaak wat actiever en mag de toekomstige bruid, al lallend en nauwelijks haar veel te korte rokje in toom houdend, aftellen hoeveel keer haar vriendin zich kan opdrukken.
Op de terugweg ontdekken we dat “VeraCruz” eindelijk open is. Al weken vragen alle Nederlanders zich af wanneer de winkel, met veel Nederlandse producten, open gaat. Er lijkt maar geen einde te komen aan de verbouwing van de drie naastgelegen panden. Als we de winkel binnenstappen is er maar 1 gedachte die bij mij de overhand heeft, “wat een enorme chaos”. De gangpaden zijn nog precies te nauw als voorheen. Je kunt elkaar nauwelijks, met twee karren, passeren. De stellingen zijn zo geplaatst dat op diverse plekken alles vastloopt. En dan…..ineens…
komt “vrouw Antje” langs gerend. “Vrouw Antje is in Duitsland een begrip en staat voor de Nederlandse kaasindustrie”. Kennelijk is dat idee overgewaaid naar Spanje. Als ik een foto maak is dat niet geheel naar de zin van “Antje” want ze neemt juist een enorme hap van haar broodje haring. Ze moet en ze zal er netjes voor poseren, al wordt het resultaat er niet beter op, want ze hebben Antje aangepast aan de kaas, oude kaas, in dit geval, overrijpe kaas!
Morgen gaat het richting ……. geen idee, waar maar plaats is en dat wordt nog een heel avontuur.
