Gistermiddag komt Theo aan de deur. “Wat ik nu heb meegemaakt, ik hoorde muziek en ben naar binnen gelopen. Een paar muzikanten waren muziek aan het maken, maar zo mooi, ik werd helemaal emotioneel”. Nu is Theo, op het gebied van muziek geen wonder, dus als hij emotioneel wordt moet het wel iets zijn. “Gaan jullie vanavond mee?”. “Oke, hoe laat kom je?”, “Rond 7 uur lijkt mij prima”, roept Theo terwijl hij weer wegfietst. Ali begint snel te koken en precies als ik mijn eerste hap neem, staat de auto voor de deur, om 10 minuten over 6. Ook Riky is helemaal overvallen, maar we gaan. We komen in een soort plastic tent, die tegen een kroeg is aangebouwd.
Binnen treffen we een groep oude knarren, die zitten te jammen. Het is allemaal een beetje “houtje touwtje” maar de sfeer is opperbest. Na een paar nummers, die al improviserend tot stand komen, komt er een einde aan de voorstelling. Dat de sfeer heel goed is kun je ook aflezen aan het publiek, want op het moment dat de band stopt, stort ook een deel van het publiek in, letterlijk en figuurlijk. Kennelijk is de band al een tijdje bezig en het publiek is diezelfde tijd aan het innemen, alcohol wel te verstaan. Ik ga eens bij de bandleider vragen hoelaat ze begonnen zijn. “Three o’Clock, and next Thursday again”. Bij het weggaan roept hij mij nog toe, “Till next Thursday, we will wait for you”. Dus dat zit voor volgende week gebeiteld.
De dag verloopt anders dan verwacht want Ali heeft gisteren met Medisch Centrum ”Euro Clinic Rincon” gebeld, omdat er een stuk van haar kies is afgebroken.
Maandag is ze aan de beurt, maar dat pikt mijn assertief meisje niet, dus wordt ze deze ochtend teruggebeld en kan vandaag komen. Natuurlijk moet je dan in de wachtkamer gaan zitten en dat is toch een vreemde zaak. Dit is ook gelijk de ruimte waar de telefoontjes worden aangenomen en de nieuwe patienten worden “overhoord” wat ze komen doen. Op deze manier krijg je, als wachtende, alles mee van je medewachtenden. Als er een echtpaar binnenkomt waarvan mevrouw roept “Ik hoef mij niet te melden” worden de gegevens door de wachtkamer geroepen, want het is voor de assistente wel “handig” te weten wie er in haar wachtkamer zit. Maar goed, Ali krijgt een noodvulling en mag maandag terugkomen, want ja de kachel moet ook bij dit medisch centrum roken en twee consulten is altijd meer dan eentje, nietwaar.
Op naar Albir voor de weekeinde inkopen en dan begin je bij de Super Content een puur Nederlandse winkel.
Of zoals ze zichzelf aanprijzen op hun website; Welkom bij de enige echte Nederlandse supermarkt aan de Costa Blanca van Spanje! Keuze uit meer dan 5.000 Nederlandse producten, eigen kaas- en vishandel en slagerij.
Daarna naar de Lidl, want de Aldi slaan we over vanwege de kleine keus in groente. Bij de broodafdeling verbaas ik mij weer eens. Je moet daar je uitgekozen brood naar de zijkant schuiven om het vervolgens eruit te kunnen pakken. Zo kunnen klanten niet alle broden eerst betasten. Nou dat had je gedacht. Een lompe Nederlander harkt net zo lang in de broodjesbak, dat er een stuk of 4 naast liggen, knijpt in alle 4 en neemt er, zegge en schrijve, eentje. Ik kan mijn kaken niet op elkaar houden en mompel iets van “hoe lomp kun je zijn?” Zo ontdek ik in ieder geval dat het een Nederlander is, tenminste zijn reaktie geeft dat duidelijk aan.
Maar nu vraag ik mezelf af, “Ben ik dan de enige pietluttige miere……er die dit ziet?”
