Wildeshausen 1

De uitdrukking “self-fulfilling prophecy” (zelf vervullende voorspelling) krijgt 10 minuten later, nadat Ali de Blog heeft geredigeerd,(de vele spelfouten verbeteren) een werkelijkheids gehalte, waar ikzelf een beetje stil van word. Nadat ze de laatste regels van de vorige blog leest ”we komen hier nooit meer weg”  begint Ali onmiddellijk de weersverwachting en de regenradar te raadplegen. Met de slippende en slingerende camper nog in het achterhoofd komt ze met de boeken, met camperplaatsen, op de proppen. En ondanks de stromende regen worden de fietsen opgeladen, de stroom verwijderd en twintig minuten later rijden we van het drijfnatte camper veldje richting Wildeshausen.

Sinds jaar en dag komen we al in Wildeshausen, maar tot nu toe altijd vanuit Dötlingen. Misschien daarom hebben we nog nooit de camperplek ontdekt, waar we nu staan. Een kwestie van in alle steden  de musea bezoeken, maar die in je eigen stad overslaan? We gaan de stad in en ik kan, voor een charmante verkoopster, nog maar juist een rechtszaak voorkomen. Wat is het geval. Op een kledingrek, buiten de winkel, met daar boven een bord met “50% reduziert”. zoekt Ali  een broek uit die van 90 euro naar 59,95 euro is afgeprijsd. Dat is volgens Ali geen 50%  en ze meldt dat overduidelijk aan de verkoopster. “Het spijt me”, repliceert de verkoopster, maar daar neemt Ali geen genoegen mee. De verkoopster maakt zich uit de voeten. Ali blijft mokken en als we even later de winkel inlopen, fluister ik de verkoopster toe, “Sie brauchen einen Anwalt” (U heb een advocaat nodig), waarop ze onmiddellijk antwoordt, “Zal ik gelijk maar bellen dan?”. Kijk, gevoel voor humor, daar hou ik van. “Maar kan ik U een kopje koffie aanbieden” vraagt ze lachend. “Lijkt me heerlijk”. Uiteindelijk koopt Ali een andere broek, dus hoef ik het niet op het scherpst van de snede uit te vechten. Als we hebben afgerekend, overhandigt ze mij de broek en zegt, “Ik ben blij dat we het zonder advocaat eens konden worden”. Wat nou, Duitsers hebben geen humor”.

Als Ali een eindje verderop een schoenenwinkel binnenstapt waar MBT’s (tegenwoordig Joya) te koop zijn, wordt het echt menens. Even voor de niet kenners, MBT’s zijn van de ‘achterlijk’ uitziende schoenen met zo’n dikke rondlopende zool, maar Ali zweert daarbij.

 

Na veel 5en en 6en kiest ze een paar open schoenen uit. Let wel, dit zijn schoenen die rond de 160 euro per paar zijn. “Voor 80 euro nemen we ze mee” meld ik aan de verkoopster, terwijl Ali met nog een ander paar bezig is. “Alles is bespreekbaar” zegt de verkoopster zachtjes tegen mij. Als Ali een 2e paar uitzoekt, staat de verkoopster te glimmen van trots. “Dat wordt dan 160 euro, voor de twee paar” reken ik hardop uit. De verkoopster verschiet van kleur en zegt, “U brengt mij in een lastig parket” en even later, “Is 170 euro ook goed?”. Ik kan niet anders reageren dan, ”Maar natuurlijk”. Als ik Ali mag geloven hebben we beide paar schoenen voor ‘bijna’ de helft van de prijs.

En dan nu nog even dit. De laatste tijd bereiken ons berichten, uit verschillende hoeken, dat ‘men’ er moeite mee heeft dat wij zo weinig thuis zijn. Wij menen nu daar een oplossing voor te hebben, namelijk het volgende. We gaan ietsje zuiniger leven, sparen nog even een paar jaartjes door en kopen ons dan het onderstaande huisje, dat we tegenkwamen op onze wandeling naar Wildeshausen.

Mocht je, ter zijner tijd, langs willen komen lijkt het mij verstandig er eerst even een telefoontje aan te wagen, omdat wij natuurlijk, zeker in de beginfase, de omgeving nog aan het verkennen zijn.

Hüde 7

Gisteravond verzamelde zich in het toiletgebouw, volgens de buren, een groepje jeugd dat moet schuilen voor de hevige regen. Tot ongeveer 2 uur in de nacht wordt er muziek gemaakt of gedraaid, dat is niet helemaal duidelijk.

Als alle jeugd hun tijdelijke verblijfplaats zo netjes achterlaat als deze meiden en jongens……..

Het was vannacht een natte boel en overdag blijft het miezeren. De helft van de tijdelijke bewoners kiest ervoor een andere plek te gaan zoeken met als resultaat dat het weer heel rustig wordt. Ook de overburen, in de caravan die zoveel problemen met hun voortent hadden, kiezen ervoor hun spulletjes bij elkaar te zoeken. Totdat we ontdekken dat de heren met de caravan over het terrein beginnen te racen.

Nadat ze 4 verschillende plekken hebben aangedaan, inclusief  pal voor onze neus, proberen ze het apparaat aan het einde van het veldje in te parkeren. Het is beangstigend te zien, hoe onhandig dit volk de caravan achteruit probeert te rijden, maar voorzichtig zijn ze bij lange na niet.

Even later slepen ze hun rommeltje, terwijl de regen steeds heviger wordt, naar hun nieuwe stekje.

Onze lieve heer heeft vreemde kostgangers.

Nu er zo’n beetje de gehele dag water naar beneden komt, wordt het ook moeilijker om van het veldje weg te rijden. Achter ons probeert al geruime tijd een fel gekleurde en zelf gebouwde, dus loeizware, camper van zijn plek te komen. Het apparaat krijgt weinig koeling, dus enorme rookpluimen verlaten de uitlaat. Als hij het eindelijk in z’n 2e versnelling probeert, komt hij langzaam vooruit. Als hij eenmaal rolt, trapt hij, met de moed der wanhoop, het gas in. Glibberend zoekt hij zijn weg naar de uitgang, waar juist op dat moment een caravan geparkeerd staat. Ik zou graag even meeluisteren in de cabine van de camper. Zoals gewoonlijk begint Ali zich ook al zorgen te maken en kan ik wachten op de uitspraak:

“We komen hier nooit weer weg!”

Hüde 6

Zaterdag, dus de meest ongeschikte dag om inkopen te doen vanwege de enorme drukte in de winkels. Dus wij gaan inkopen doen, bij de Aldi in Lemsdorf. Ik moet toegeven dat de drukte in de Aldi mee valt, alleen de straat oversteken tegenover de Aldi is even een dingetje. Op de terugweg nemen we een alternatieve route.

 

En stuiten op deze “Zebrapaarden” en als je die vanuit de verte ziet staan geeft dan een vervreemdend effect, terwijl ik gisteravond de whisky, grotendeels, onder de schroefdop heb gelaten.

 

Het is zo’n typische zomeravond op deze camperplek aan de Dummer-See bij Hüde. De wind is gaan liggen en we maken nog een paar plaatjes bij het meer.

 

Op de camperplek is het al aardig volgelopen en dan ontstaan er toch weer situaties, waarvan ik denk, waar zit dit soort mensen hun verstand. Een gigantische Pilot camper rijdt het terrein op, blijft even staan twijfelen, draait het apparaat, met de kont naar achteren en plant het apparaat vlak voor ons neer. Ik zit voor de camper, omdat ik daar nog een paar vleugjes wind vang. Als hij nu de camperdeur opent, word ik van mijn stoel getikt. Hij kan daar staan omdat onze achterbuurvrouw zojuist, met haar personenauto is vertrokken “fur die Einkaufen”. Ik hoor het baasje tegen zijn vrouw zeggen, “dit is beter voor de hond”. Als moeders uit de camper wil stappen , stuitert ze bijkans in mijn stoel en neemt de vlucht naar een even verderop staande picknick bank. Een kwartiertje later verplaatst de oude baas zijn camper een kleine twintig meter verderop, ook in de schaduw. Hilarisch wordt het, als even later de meneer in de Pilot een praatje aanknoopt met onze buurtjes, die in een 25 jaar oude HymerMobil reizen. Dit zijn prachtige campers, te herkennen aan die mooie bruine en gele kleuren. “In die tijd maakte Hymer nog goeie campers, tegenwoordig zijn ze niks meer waard. Ik heb er ook eentje 10 jaar gehad, maar snel ingeruild voor deze Pilot”. Vervolgens draait hij zich om en loopt weg, zonder het antwoord van onze verbouwereerde buurtjes af te wachten.

Vanavond gaat het los met de barbecues, want Duitsers zijn gek op op barbecueën. Het begint meestal met de geur van de zogenaamde aanmaak blokjes, die een spiritus achtige geur verspreiden, daarna komt de brandstof op het vuurtje, meestal gepaard gaande met enorme rookwolken. Vervolgens volgt het vlees. De een na de andere camperaar volgt dan dit voorbeeld en binnen de kortste keren gaan al deze geuren in elkaar overlopen. Ik vind het heerlijk, Ali vlucht dan meestal de camper in.

Tja, Vegetariërs…….

Ach, nog eentje dan, om het af te leren……..

Hüde 5

Het is drukkend warm, drukkend en broeierig, en het meer ligt er als verlaten bij. Vannacht heeft het hard geregend en de verwachting is dan ook dat het vanavond of vannacht gaat onweren.

Omdat Ali, kost wat kost, haar nieuwe badpak wil showen wordt er ook vandaag gezwommen.

Werd er gisteren nog fanatiek door de buurmeisjes gesurfd, vandaag moeten ze zich vermaken op een vlak meer en wat is er dan leuker om een hondje en zijn baasje van 10 jaar ook mee te nemen.

Als we weer terugkomen op de camperplek is het al weer veel drukker geworden. Diverse campers zijn erbij gekomen, maar ook de eigenaren van de tegenover ons staande caravan. Het is een klein gevalletje en ze zijn samen bezig er een tent voor te zetten.

Het is een ware “uitdragerij” want de hele auto is leeg gehaald. Later begrijp ik waarom, maar eerst zijn ze ruim een half uur in de weer dat ding op te zetten. Ik kan er niks aan doen, maar het is een soort ‘Comedy Capers’, je weet wel van die zwart wit filmpjes van vroeger. De tent stort een aantal keren volledig in elkaar en dan komen de beide heren er gezamenlijk onderuit kruipen en begint de voorstelling opnieuw. Op een of andere manier deugt er iets niet met de bijgeleverde stokken, want die krijgen ze niet  gemonteerd. Als ze het opgeven, wordt de tent weer heel netjes opgevouwen en in de auto gelegd en komt er een andere tent uit de stapel. Dit is een veel ouder exemplaar en kennelijk de originele. Nu begrijp ik ook de uitdragerij, want je wil wel zeker weten dat je ‘alles’ erbij hebt als je een nieuwe tent opzet.

Tja, als je zo een hele dag bij de camper zit te puffen, lijkt alles wel een avontuur.

Hüde 4

Vanmorgen krijgen we een mailtje vanuit Oldenburg dat ons nieuwe raam opgestuurd zal worden vanuit Hymer. Het zal dinsdag of woensdag aankomen bij Fassbender. Nah ja, we wachten af, voorlopig zitten we hier goed. Want als het mooi weer is eten we lekker buiten. Dat wil zeggen, we eten lekker en we eten buiten. Ali zit gewapend met de Marokkaanse vliegenmepper in de aanslag. Ze heeft het voor het grootste gedeelte gemunt op wespen. Want hoe je het wendt of keert, er zijn er dit jaar beduidend meer dan andere jaren. Regelmatig vliegen de messen om mijn oren, als Ali weer een mep uitdeelt aan een wesp die de Sinaasappel marmelade van haar mes wil afsnoepen. Ook bordjes moeten het ontgelden en geregeld vliegt een bord in onbestemde richting. Het aller aller ergste is wel mijn bier. Ik drink, bij warm weer, Hefe Weitzen en daar zijn de wespen gek op. Als ik niet beter zou weten zou ik zweren dat alle wespen uit de Duitse deelstaat Bayern komen. Heb ik zo’n heerlijk half liter glas ingeschonken met deze goddelijke drank, storten deze wespen zich met waarlijke doodsverachting op en zelfs in mijn bier. De enige oplossing die mij dan te doen staat is met een lepeltje deze alcoholisten er weer uit te vissen. En steevast krijg ik het idee dat, als ik daarna weer een slokje neem, mijn tong ietwat verdoofd wordt. Is dit een soort wraak, omdat ik hen uit mijn bier verwijder?

Om twee uur wil Ali zwemmen en ik moet mee. Nu waait het lekker en als dan ook nog de overbuurman zijn surfboard uit de tent trekt, zie ik mogelijkheden om foto’s te maken.

 

In eerste instantie richt ik mij op zogenaamde “paren”, waar twee van zijn, zeg maar.

 

Maar al snel gaat mijn creativiteit met me aan de haal.

De wind laat het een beetje afweten en dan ga je andere zaken uitproberen, op het water, maar ook dat valt niet altijd even mee.

Wel betrap ik onze camperplaats beheerder(es) in een andere hoedanigheid, namelijk als surfinstructrice.

Er zijn van die momenten in het leven dat je het jammer vindt als je al iets onder de knie hebt.

Hüde 3

Vandaag maken we de dag een beetje stuk, omdat we er een gat in slapen. Maar ondanks dat maken we van de nood een deugd. Het is drukkend warm en dan is er niks fijner dan een tochtje op de fiets rondom de Dümmer-See. Die 20 kilometer doen we met de, spreekwoordelijke, vinger in de neus.

Ali maakt weer prachtige plaatjes onder andere van deze ‘dobberboot’ want echt zeilen kun je niet zonder wind, ook niet op het Dümmer-See. Er zit wel een enorm nadeel aan zo’n zoetwater meer, zeker als het zo warm is. Het stikt er van de vliegen. Nu is dat onderweg wel lekker rustig, want een gesprek is absoluut niet mogelijk, want zodra je je mond open doet zit deze vol met vliegjes.

Oplettend als ze is, ontdekt mijn vriendinnetje dat al dit soort borden allemaal zijn beschoten. Als ik haar uitleg dat dat logisch is in een “Schutzgebiet” omdat  dat “Schietgebied” betekent, kijkt ze mij ongelovig aan. Gelukkig kan ik soms zeer overtuigend overkomen.

Het is zo ontzettend warm dat zelfs de meeuwen een “Verschnaufpause” nemen.

Hüde 2

Gisteravond worden we getrakteerd op een enorme onweersbui, gepaard gaande met hevige regenval. Het weerlicht is werkelijk spectaculair, als is de plek waar we staan een beetje beangstigend, namelijk pal onder een enorme boom. Terwijl we naar Floortje Dessing, op Sint Helena kijken (jawel, waar Napoleon naartoe is verbannen, na zijn verlies bij Waterloo en is overleden) vraagt Ali zich af of de schotel niet naar beneden moet. Ik zelf denk dat de dikke boom eerder getroffen gaat worden. Of dat een geruststelling is, vraag ik me af.

Die boom kiezen we uit omdat het de komende dagen heel erg heet gaat worden, volgens de verwachtingen en dan is een beetje schaduw wel lekker bij 28 graden. Rechts op de foto zie je ons toilet gebouw, met als extra een douche. Ali was door de beheerder van de belendende camping al gewaarschuwd over de abominabele toestand van het sanitair. Ook op de de NKC App voor camperplaatsen heeft iemand een vernietigende  review over deze voorziening geschreven. Geen aanrader dus.  Ik heb er reeds een douche genomen en diverse malen gebruik gemaakt van de toilet voorzieningen. Soms vraag ik mij af hoe een dergelijke situatie bij dit soort klagende mensen thuis is.

Als voorbeeld. Op de verschillende reizen, die we met groepen hebben gemaakt, wordt er geloot om de toegewezen plek op de camping. Wij hebben, tot nu toe, niet anders dan prachtige plaatsen geloot. In gesprekken met anderen, op diezelfde reizen,  hoorde ik dat deze mensen alleen maar “slechte“ plekken hebben geloot. Volgens mij is het een kwestie van perspectief.

Ons plekje ligt aan de Dümmer-See en is bijna Idyllisch te noemen. Een meer dat, aan de kant, begint met een diepte van 50 cm en daarna oploopt tot maximaal 1.50 meter is ideaal voor surfen en zeilen, zelfs voor Ali, maar ik krijg haar niet zo ver om een bootje te huren.

Een beetje jaloers ben ik op deze meneer die bezig is zijn surfboard voor te bereiden om een rondje te surfen. Zeker als hij zijn shirt uittrekt, om op zijn plank te stappen, wil ik onmiddellijk het surfen weer oppakken, want zijn zogenaamde “sixpack”, of in het Nederlands “wasbordje” is indrukwekkend.

Natuurlijk is dit,voor mij althans, te laat .

Hüde 1

Vanmorgen is het “Fassbender Zeit”, want ons bestelde nieuwe raam wordt in de camper geplaatst. Als ik mij meld bij de “Werkmeister” en refereer aan onze Email correspondentie, krijg ik al een vreemd gevoel als hij nogmaals mijn naam vraagt. We lopen gezamenlijk naar het magazijn, waar ik vriendelijk word verzocht  even te wachten. Ik krijg een een verhitte discussie te horen, waarbij een ieder de ander verwijten maakt, over het bestellen van het  juiste “Fenster”. Ondertussen kijk ik rond bij de gordijnen onderdelen. Want na 4 weken kleinkinderen wil het nog wel eens zo zijn dat, de een of de ander als een soort van Tarzan,  het hefbed verlaat… oftewel hangend aan het gordijn op de stoel probeert te komen. En daar kunnen de plastic haakjes en rollertjes niet helemaal tegen. Al een aantal jaren probeer ik de boel bij elkaar te houden met van die “plasticzakdichtbindertjes”. Nee, ik hoef geen vergoeding als je hiermee Scrabble of Wordfeud wint. Nu vind ik een zak vol met passende haakjes, dus het leed is geen leed meer.

Ondertussen duurt het ‘vinden’ van “meinem Fenster”  al een tijdje en ga ik er al vanuit dat het vandaag niet meer gaat lukken. Toch wordt er nog even een ‘toneelstukje’ opgevoerd. De monteur komt met een raam aanzetten dat 2 x te groot is en in de meest moderne Hymer past. Terwijl ik in de Email het Bouwjaar, het Serienummer en het Registratienummer van de Camper heb doorgegeven. “Ach, hebben ze bij Hymer de verkeerde opgestuurd” Tuuurlijk….., “maar volgende week komt vast en zeker de goeie” .

Maar ik heb nog een probleempje, in ons trapje mist een schroef en of een monteur daar even naar wil kijken. Nou dat kan, want een soort van Neanderthaler komt ons trapje repareren, let even op de “schuldige Mathias”, als ik sta te discussiëren over de maat van de schroef. Het trapje is klaar, de gordijnen kunnen weer goed opgehangen worden en de aangeschafte cleaner en was, staan gerand voor weer een glimmende keutel… euh… camper de komende maanden.

We hebben een heerlijk plekje gevonden in Hude op een camperplek voor 10 euro/nacht (met stroom 13).

Morgen komen de foto’s en verhalen daarover, want volgens de bediening in het plaatselijke restaurant word ik “Van Harte Welkom aan het einde van de wereld” geheten als ik om Wifi vraag.

Dotlingen 2

Wakker worden en geen spelende kinderen om de camper te horen is heel even een vreemde gewaarwording. Dat gevoel van, “waar ben ik?” overvalt me een klein momentje, je kunt de avond ervoor ook iets minder drinken natuurlijk. Ach, dat laatste is ook een beetje grootspraak. Maar wat een rust hier op de camping Aschenbeck in Dotlingen. We zijn weer beland in het land van de ‘grijze postduiven’. Grappig is wel dat om ons heen, Engelsen, Duitsers en Nederlanders staan. Met de Engelsen hebben we een alleraardigst gesprek over vooral zijn Navigatie. Ze komen nu uit Bergen in Noorwegen en hij vertelt welke avonturen hij heeft beleefd, omdat hij 10 jaar oude kaarten op zijn TomTom heeft staan. Achter ons zijn Duitsers gekomen, die een aardig mondje Nederlands spreken, maar even zo gemakkelijk een gesprek in het Engels aangaan. Ik heb de Engelsman, op zijn vraag of het restaurant “raisonnabel food” serveert, wat zoveel betekent als, is het in het restaurant een beetje fatsoenlijk eten, de Aschenbecker Pfanne aangeraden. Als ik even later, zowel de Engelsen en de Duitsers gezamenlijk aan een tafel aantref en informeer naar het “Pfanne” gerecht, zie ik dat ze allemaal hetzelfde hebben besteld, inderdaad de Aschenbecker Pfanne. De Duitser begint, uit respect voor de Engelsen, in het Engels tegen mij te praten. En dan raak ik de draad volkomen kwijt. Afwisselend Duits en Engels spreken is geen enkel probleem, maar Engels tegen een Duitser…….. de verhaspelingen die er uit mijn mond komen zijn werkelijk ondoorgrondelijk en er is een moment dat ik mezelf niet eens meer begrijp. Ik verontschuldig mij, dat ik hun eten verstoor en maak me uit de voeten, opgelucht ademhalend, maar met een deuk in mijn ego. Nu de Nederlanders voor ons wegrijden, realiseer ik mij dat we werkelijk geen woord met ze hebben gewisseld en weet ik niet wat ik van mezelf moet denken.

Even later op de middag denk ik de reden te vinden. Een Nederlands stel komt met hun caravan het veldje opscheuren en stoppen pal naast mij. Eerst krijg ik nog de indruk dat ze de caravan achteruit langs de bomen willen zetten. Maar meneer stapt uit en mevrouw kruipt achter het stuur en op aanwijzingen van meneer, wordt de caravan nog zegge en schrijve 10 cm naar achteren gereden. Dit gaat gepaard met het hevig heen en weer roepen van de beide echtelieden.

Een voortdurend blaffende hond op de achterbank completeert dit pandemonium.

Ze staan nu op 1 meter van onze voorkant, hopelijk hebben ze niet een al te grote luifel, want dan moeten de haringen op ons dak worden bevestigd.

Ali komt terug van haar bezoek aan het meertje, achter op de camping. Ze overziet de situatie en gaat gniffelend, met haar natte badpak, in de zon zitten.

Dotlingen 1

Na een dagje thuis, staan we nu alweer in Dotlingen, onze ‘vaste vertrek camping’ in Duitsland, waar we al een jaar of 6 onze vakanties en nu onze trips door Duitsland starten. Want zoals Ali het verwoordt, “wat moeten we thuis als het zulk mooi weer is?” Tja, daar zit wat in. Een kneuterige camping met een zwemplasje en een verdraaid goed restaurant “Aschenbecks Kate”. Als we binnenkomen hoef ik al niet meer mijn voorkeur te noemen, want de eigenaar weet het al, “Achenbecks Pfanne und ein Bierchen?” is zijn vraag,“Hefe Weitzen bitte” is dan mijn standaard antwoord.

Het is om je vingers bij op te eten. Onder de bechamelsaus liggen heerlijk mals gegrilde varkenshaasjes.

Maar oké, ik draaf een beetje door, laat ik het even over vandaag hebben. Naar de kapper, nog wat inkopen , de was doen en de overbodige speelgoed uit de camper en klaar zijn “Aaltsje en Hermanus alweer voor vertrek. Let wel, Aaltsje doet de boodschappen, de was en ruimt de camper weer in, ik ga natuurlijk wel zelf naar de kapper.

Zodra we weer het Duitse platteland in rijden komen we geoogste graanvelden tegen (let even op het schaapje en de oranje hoed op het dashbord). Dat doet ons beide denken aan een paar dagen terug toen we een foto ontvingen van onze kleinzoon op de zogenaamde combine waarmee ze het graan verwerken.

 

Zie hem hier trots voor op de combine zitten.

Of zoals onze jongste kleindochter, van bijna 2 jaar, ‘haar’ kippen voert.

Kortom, met fijne herinneringen en beelden zijn we weer onderweg naar onze volgende avonturen, die ik, zoveel mogelijk, met jullie zal te delen.