Het valt niet altijd mee om in zonnige omstandigheden de camper in te kruipen om de blog bij te werken. Het is nu, in de schaduw, 25 graden en het laat zich raden hoeveel het dan in de camper is.
Gisteravond ontstaat er in het Oosten een vreemd fenomeen. Normaal, als de zon ondergaat en dat doet ze vaak in het Westen, wordt het aldaar rood. Gisteravond is het avondrood in het Oosten te zien. Toch een beetje spookachtig.
Om half negen zijn we al reisbereid, terwijl het normale ochtend ritueel een klein uur beslaat. De eerste halte is Perigeux, waar een Lidl is gesignaleerd. Alle benodigdheden zijn aanwezig….. behalve brood. Er is werkelijk geen broodje te vinden. Ik vraag het bij de kassa, maar die verwijst ons naar de Boulanger, even verderop het plein.
Wij stappen de Boulanger binnen, maar alles wat we aantreffen, geen brood. Ja, televisies, radio’s en witgoed is ruim voorradig, maar een broodje, ho maar. Kennelijk is een bakker niet altijd een bakker ook al staat er bakker op de gevel.
Bijna naast de Lidl treffen we een “broodverkoper” aan, met achter de toonbank een persoon die het maar wat lastig vindt om “nu alweer” een klant te moeten helpen. Kennelijk heeft de Lidl zich, tijdens de vestiging, moeten neerleggen bij een concurrentie-beding en haar broodafdeling moeten schrappen.
We krijgen een mooie wereld voorgeschoteld, zeker als we ook nog “chocolademelkkoeien” te zien krijgen.
Dit is ons uitzicht, de komende dagen, waarbij de “chocokoeien” de schaduw hebben opgezocht.
Idyllisch, zult U wel zeggen, maar de werkelijkheid is anders en weerbarstiger. We melden ons aan in een immens grote en hoge boerderij, waar een minuscuul klein tafeltje dienst doet als receptie. De man des huizes, Engels, schrijft ons in, maar zodra we op onze plek staan, begint hij met zo’n jankend maaiding, vlak bij ons, de kantjes te snoeien. Gelukkig neemt hij om twaalf uur pauze. Dan start, even verderop iemand zijn auto. Twintig, ik herhaal, 20 minuten lang, staat dat ding te draaien, zonder dat hij vertrekt. Als ik een kijkje neem, zie ik de chauffeur, met een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht, achter het stuur zitten. Joost mag weten waarom! Hij stopt de motor en op dat moment komen onze, eveneens Engelse, buren terug. Nu zijn alle plekken gescheiden met dichte heggen, van 1.50 meter hoog. Je hoort alles, maar je ziet niks. Naast ons klinkt het, minstens een uur lang, alsof ze hun kleine caravan aan het renoveren zijn, het wordt van kwaad tot ergerlijk.
Maar de rust is weergekeerd en de Idylle kan zijn of haar vervolg nemen.
Als ik Hoofd-voeding goed inschat gaan we zo, lokale Franse gerechten nuttigen, weliswaar bereid door de Engelse eigenaresse c.q. kokkin.
