Er is één ding wat ik nu, zonder schroom, kan melden over het buitenleven. Het houdt je van de straat. Bij hoge uitzondering moet je, voor de inwendige mens, boodschappen inslaan of een hond naar de dierenarts brengen. Maar voor de rest houdt het je de gehele dag bezig.
Het zou me dan ook niet verbazen dat ons campertje zich, zo nu en dan, eenzaam, of op z’n minst, achtergesteld zal voelen.
Oh ja, ik vergeet helemaal te vertellen dat ik een “close en counter” met een enorme slang heb gehad. Tijdens het grasmaaien, vlak naast een container, zie ik een ferme slang aan mijn voeten. Nu maakt het dier geen enkele aanstalten om ook maar iets, wat agressief is, te ondernemen. Enkele momenten later verdwijnt het ding onder de container en kan ik verder met mijn werkzaamheden.
Natuurlijk zijn er klusjes die een mens niet helemaal lekker “liggen”. Ik heb er nu in ieder geval eentje ontdekt.
Werken met een zeis. Het ligt me echt helemaal absoluut NIET! Dat het zweet me na 10 minuten al bij de rug omhoog stroomt is nog maar een detail. Maar het te “maaien” gras gaat alleen maar plat, maar afgesneden, ho maar! Kortom, geef mijn portie maar aan fikkie.
Vandaag dus Baloe naar de dierenarts gebracht, want hij wordt ontmand. Als we aankomen met het “hondje”, stopt naast ons een ouder stel en wordt er een klein beestje, op de arm, uit de auto geplukt. De schrik slaat hun om het hart als ze “ons” hondje zien. Gelukkig hoeven wij niet in de wachtkamer, maar worden we gelijk geholpen.
Op de terugweg raakt Hoofd-huizenaankoop iedere keer weer gecharmeerd van dit pittoreske huisje. Vanbinnen moet het nog een beetje opgeknapt, zoals hier en daar een likje verf, maar dan is het een heerlijk onderkomen.
