(Martini ziekenhuis Groningen) Akkrum 1

 "Komen waar je komt en zijn waar je bent". Het is voor vandaag de spreuk die het meeste opgeld doet. Vanmorgen heeft Hoofd-gezondheid ergere pijnen dan de dag ervoor en besluit een lokale arts te consulteren. Nu is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan, want ze moet nogal wat overredingskracht aanwenden om uberhaupt een arts te spreken. Ze moet zich maar wenden tot haar eigen huisarts en "We hebben hier protocollen voor mevrouw". Ik heb in dit soort situaties de opdracht "mij er niet mee te bemoeien", maar dat kost me moeite. 

Maar uiteindelijk zwicht de assistente voor de onverzettelijkheid van de belster en "mogen we komen". Gelukkig hebben Jikke en Mink hun auto bij de hand, want lopen is geen optie, zoveel pijn heeft het meiske. Na de consultatie worden hier een aantal testen en bloed afgenomen en komt de arts tot de diagnose "hoogst waarschijnlijk longembolie" . We worden verwezen naar de Spoedeisende hulp in het Martiniziekenhuis in Groningen.

Dus pakken we de camper verder reis klaar in, nemen afscheid van J&M en rijden naar huis. We ruilen de camper voor de auto om en melden ons bij de Spoedeisende hulp.

Daar lig je dan, wachtend tot alle bloed is afgenomen en alle onderzoeken en testen zijn uitgevoerd. We zitten 4 uur lang in een onderzoekskamer met airco. Heerlijk zul je zeggen, met deze warme dag, maar het wordt frisjes, zo erg zelfs dat ik maar een deken omhang.

 

Oke, ik geef het toe, het ziet er een beetje zielig uit en kun je je afvragen wie hier de patiënt is .

Om exact 4 uur kom de arts binnen. Het is inderdaad een Longembolie en er worden medicijnen voorgeschreven en recepten uitgedeeld.

"Dokter", vraagt Hoofd-patiënt "Kunnen wij weer op reis?", "Jazeker, gaat U rustig weer met de camper op weg" is het niets aan de verbeelding overlatend antwoord.

Dit is ons uitzicht over de haven tijdens ons avondeten en dat is ronduit genieten.