Het is zaterdag en we gaan boodschappen doen in El Verger, 6 km verderop. Het is mooi weer, hoewel de wind fris aanvoelt. We komen langs de “Jeep en caravan” van onze Duitser, die we een aantal keer aan het Steinhuder meer hebben getroffen. Ali ziet het als eerste: “Hij is weg”. Dat kan natuurlijk maar 1 ding betekenen, hij heeft zijn caravan weer op Los Patos gezet. Als we bij de camping aankomen is het bijna vanzelfsprekend dat we even een rondje over de camping maken. Maar nergens is zijn Jeep te bekennen. Aan de caravan zullen we hem nooit herkennen. Er spelen allerlei scenario's en niet alleen door ons hoofd. “Misschien is hij boodschappen aan het doen” of “hij is even naar een caravan dealer om iets te laten repareren”. Even hoop ik zijn Jeep nog op de parkeerplaats bij de Lidl te zien. En op de terugweg, met onze boodschappen, naar onze camping sluiten we het “Denia, Los Patos” voor ons beiden af, tenzij…
De rest van de dag liggen we heerlijk in de zon te lezen. Om ons heen klinken de stemmen uit de diverse landen. Het Duits heeft de overhand, maar hier en daar klinken ook Scandinavische klanken en zelfs Italiaans. Tussen de geluiden van de aanstormende golven van de Middellandse zee door komt vanuit de richting van het restaurant een soort verjaardag lied.
en de vogels in de grote vogelkooi, aan de ingang van de camping, kwetteren dat het een lieve lust is.
Ineens komt Ali met een lyrisch verhaal over Van Gogh en om eerlijk te zijn ben ik haar even kwijt. Maar op haar stretcher gelegen staart ze in de blauwe lucht en de bloesems aan de boom doen haar denken aan een schilderij dat Van Gogh maakte voor zijn neefje, de zoon van zijn broer Theo. Uit voorzorg ruim ik toch maar even de fles witte wijn op.
Het is zo’n lome middag waarbij er allerlei herinneringen voorbij komen. Toen we vorige week met het busje naar Oliva reden, zat daar ook een Duits echtpaar in. Wat er precies is gebeurd, of ik grappige opmerkingen heb gemaakt, of Ali met hem heeft zitten sjansen, ik weet het niet, maar de mensen groeten ons de afgelopen week al vanaf een grote afstand. Gisterochtend kwam Ali de Duitse meneer, bij de afwas, tegen. Ze gingen vandaag verder maar kwamen zeker en vast nog afscheid nemen, want ze hadden ons “Viel zu Spat” ontmoet. Gisteren, in datzelfde busje naar Oliva, komt Ali in gesprek met een Nederlandse mevrouw. De dame is in haar eentje op het vliegtuig gestapt met in haar bagage, kleren, ondergoed, een tandenborstel en een tentje. Haar was aangeraden, in verband met haar spierdystrofie, naar een warmer land te vertrekken. Inmiddels heeft ze een, op de camping staande, vouwwagen overgenomen. Ze is bezig haar huis in Zwolle op te zeggen en een Spaans sofinummer aan te vragen.
En dan noemen ze ons avontuurlijk?
Ik kijk nog even op Internet naar de gelijkenis van Ali haar beeld en de Amandelbloesem van Van Gogh.
