Costa Blanca op zijn mooist. Rijen torenflats van wel 40 verdiepingen pal aan de Middellandse zee. De strandstoelen zijn allemaal nog leeg, want de meeste mensen nemen hun eigen stoeltje mee. Ik kijk mijn ogen uit en heb momenten dat ik denk dat ik hallucineer. Kwieke jonge meiden tot zichzelf voortslepende oudjes, waarvan je verwacht dat ze volgende hoek van de straat niet zullen halen.
En ik zie een, voor mij, nieuw fenomeen. De tandem-scootmobiel. Als je dat voor de eerste keer voorbij ziet crossen valt je mond open. Maar na de 10e is de nieuwigheid er snel vanaf. Om maar niet te zeggen, dat de boulevard van Benidorm ervan vergeven is. Sommigen hebben werkelijk haast en dien je snel aan de kant te springen om niet overreden te worden.
Overal op het strand staan dit soort objecten, een huisje, een bal, een zuurstok. Even bedenk ik me dat dit herkenningspunten voor de kleintjes zijn, maar als ik zo om me heen kijk verwacht ik eerder dat het bedoeld is om een demente opa weer op het juiste pad te brengen.
Mocht dat laatste faliekant mislukken is er altijd nog de oplettende strandwacht om het oudje te redden van een wisse verdrinkingsdood. Hoewel, als ik zo zijn omvang bekijk ik betwijfel of de beste man ooit op tijd bij het toekomstige slachtoffer zal zijn. Want er ontbreekt ten ene male een trapje of ladder om naar beneden te klimmen. Ik verdenk de gemeente Benidorm er dan ook van dat ze deze meneer er in de ochtend op takelen om hem s ’avonds weer naar beneden te takelen.
