Grensheuvel 4

Laat ik jullie maar meteen waarschuwen, want het chagrijn overheerst in deze blog. We gaan vandaan een rondje fietsen. Eijsden is de tussenstop, waar we lekker een bakje koffie gaan drinken. Vervolgens gaan we inkopen doen bij de Lidl, want dan hoeven we vrijdag, als we met de bus naar Maastricht gaan, niet met zulke volle tassen te sjouwen.

Och, vergeet ik bijna deze prachtige opname, die Ali gisteravond maakt. Ze heeft al eerder geklaagd, dat er niet van de mooie ondergangen waren, net als vorig jaar, maar zie, "alles sal regtkom."

Oke, verder met vandaag. Kennelijk zijn we iets te vroeg en zijn er nog veel Limburgers met werk, want het is werkelijk onbegrijpelijk hoeveel auto's ons willen passeren. Dit alles op heel smalle en kronkelige weggetjes. Gelukkig zijn de meesten heel geduldig en wachten tot er een recht stukje is, om ons dan voorbij te steken. Maar er zijn erbij..... in niets lijkt het hier dan op Spanje, want hier durven ze je met hun buitenspiegel rustig aan je arm te aaien. Angstaanjagend.

Maar oh, oh, wat is het hier mooi. Als je jezelf niet in de hand houdt, sta je om de 50 meter naast de fiets om een foto te maken van de wijde en geaccidenteerde omgeving, die Limburg heet.

Het uitzicht is werkelijk betoverend mooi en het zou helemaal genieten zijn als het niet zo frisjes zou zijn, want de kracht van de zon laat nog wat te wensen over.

Eijsden, dus een heerlijke cappuccino met allerlei bijlagen, bonbons en een bekertje slagroom, met daarop weer een tipje eierlikeur. Alleen jammer dat ik mij die zoetigheden de laatste weken aan het ontzeggen ben. Dus dan maar genieten van de koffie. Nou, nee. Wat een bak slootwater, die op geen enkele manier ook maar doet denken aan koffie. Dus na 2 slokken, stap ik het restaurant binnen en vraag om een espresso, die ik door de koffie kwak. Wordt het daar beter van? Nauwelijks, maar wel weer een bonbon en slagroom erbij. Maar tja...

Dan maar naar de Lidl, aan de overkant. Alleen jammer dat ze bij deze ingang geen karretjes hebben. Dus door de hele winkel, om aan de andere kant een boodschappenkar te scoren. Om de winkel in te komen, moet je weer de hele winkel terug, langs alle klanten die door de kassa komen. Mopperend meld ik deze desorganisatie aan een medewerker. Deze heeft alle begrip voor mijn klacht.

Nog wat na mopperend, hoor ik een meneer uitleg vragen over de broodsnijmachine, want dat lijkt een vooroorlogs apparaat. 

Met als gevolg dit resultaat. Het is maar goed dat hij, zo de sticker meldt, de klep dicht heeft, anders zouden de plakken brood hem om de oren zijn gevlogen. Ondanks dit ongemak vindt meneer dit nog steeds een geweldige winkel.

En zowaar, na het winkelen kunnen we onze kar aan de goede kant kwijt, anders hadden we de winkel nog tweemaal moeten kruisen.

Op de terugweg worden we geconfronteerd met een wegomlegging, waar ogenschijnlijk geen eind aan lijkt te komen. Normaliter kunnen we mooi door het bos, maar vandaag even niet.

We komen door het plaatsje "Schophem" en ik moet zeggen, mocht er iemand in mijn buurt een onvertogen woord bezigen, ik had het in praktijk gebracht. Het had dan wel iemand van het mannelijke geslacht moeten zijn, anders klopt de naam natuurlijk niet meer.

Dan dat laatste stukje naar de camping! Er is een soort omweg, die, naar wij menen, minder stijl is. Maar na 27 kilometers op en neer fietsen, lijkt alles te stijl, ondanks onze geweldige elektrisch ondersteunde fietsen.

Bij thuiskomst, worden we wel weer allervriendelijkst begroet door onze eigen huisvink, wie kan dat nog zeggen tegenwoordig.

Achteraf kunnen we wel stellen, dat de uitbater van het lunch café "Peternoster" in Eijsden een pleefiguur heeft geslagen, ondanks het plaatsen van deze appelpleeborstel in zijn of haar toiletten.