Terwijl rukwinden de camper laten schudden, dien ik mij klaar te maken om ons bezoek aan Castellion in te halen. Dit keer is mijn reisleidster onverbiddelijk, vandaag gaat het door!
De gevoelstemperatuur is min 1, maar of dit bij mij fysiek, dan wel geestelijk is, is niet duidelijk. Goed ingepakt, alsof het de Elfstedentocht betreft staan we, natuurlijk weer veel te vroeg, bij de bushalte. Ik word dan altijd een beetje onrustig en dat gaat pas over als zich bij de bushalte ook een “local” meldt. Want de trouwe lezer kent het verhaal van de 1e mei, toen we 1 1/2 uur, voor niks, bij een halte in Portugal hebben gestaan. Mijn redactrice zegt dat ik overdrijf. Ik zeg dat je een verhaal soms iets smeuïger mag maken.
Zie ik hier nu de hand van god, die aan het kaatsen is geweest, of zie ik ze vliegen. Het blijft een gegeven dat Castellion vol staat met kunst.
Zie ik nu in de Castelló Cathedral, dat hier de moderne kunstuiting ook heeft toegeslagen, of heb ik de vorige keer niet goed opgelet?
De techniek heeft het in ieder geval overgenomen wat betreft het “kaarsje branden”. Voor 20 ct. kun je hier een elektriek “kaarslampje” laten branden.
Als we de kerk uitlopen hoor ik mijn begeleidster zeggen, “Goh, staat hij ook weer, is ie dan nog niet klaar?” Niet direct in de gaten hebbende wie of wat ze bedoelt, vraag ik “Hoezo?” Het geval wil, dat in het kleine halletje vier verschillende mensen zich staan te verdringen om voor ons de deuren open te doen, in de hoop dat wij iets in hun bekertje zullen gooien. Ik vermoed dat ze daarop duidt. “Nee man, die schilder!”
Lekker op tijd pikken we de bus weer richting Benicasim en ondanks de donkere wolken, wordt de temperatuur stilaan aangenamer en stijgt die weer naar de dubbele cijfers.
Ondertussen weerspiegelen de palmbomen aan het strand zich in de plassen, van de vele regen, van de afgelopen dagen.
