Wallingford is een marktstad met circa 7.000 inwoners op de rechteroever van de Theems, in het Engelse Oxfordshire. Eén van de beroemdste inwoners is wel Agatha Christie geweest, ze was schrijfster van vele detectives.
Het oeuvre omvat 66 detectiveromans en ongeveer 150 korte verhalen. Er zijn bijna 200 verfilmingen van en over Christies werk op het witte doek en de beeldbuis verschenen. Misschien is haar beroemdste creatie wel Miss Marple geweest.
Maar laat ik even aan het begin van de dag beginnen, want de feeërieke omgeving waar we nu staan, staat in schril contrast met de weg die ons hierheen voerde. We belanden al vrij snel op de M10, richting Londen en dat is geen pretje. Het is een vierbaans weg en dan is en blijft het links rijden een vreemde gewaarwording. Zo links mogelijk rijden betekent dat je rechts wordt ingehaald. Als je dan regelmatig een baan naar rechts moet nemen en het verkeer stuift ook op die banen, betekent dat al snel mij het zweet onder de oksels klotst en laat ik, juist vandaag, geen deo hebben gebruikt.
Gelukkig krijg ik, voor langere tijd, geen “harde schouders”. We moeten even een tijdje studeren op wat dit betekent, maar we komen erachter dat dit de beruchte betonblokken zijn, die we nog, uit Nederland, kennen uit lang vervlogen tijden en het maakt het rijden er niet ontspannener van.
Na het inchecken wandelen we het stadje in, even over de brug die de beide oevers van de Thames met elkaar verbindt. Ik word getroffen door dit lieflijke tafereel, wat mij doet denken aan een scene uit de film “Le Déjeuner sur l' herbe” van Jean Renoir (Ja, er bestaat inderdaad ook een schilderij met deze naam).
Als je een dergelijk straatje passeert, waan je jezelf in een scene uit een boek van Charles Dickens. Maar dat gaan we de komende dagen wel meer ervaren, want in deze omgeving zijn alle afleveringen van “Midsummer Murders” opgenomen. En wat te denken van het onderstaande hoeden winkeltje?
Ik kan het niet laten om de winkel binnen te stappen en de eigenaresse te vragen of ik een paar opnames mag maken. Even reageert ze verbaasd, maar dan overwint de trots, bij zoveel belangstelling.
Ik geloof dat we ongeveer 25 foto’s in het stadje hebben gemaakt, maar ze allemaal te plaatsen wordt wel een beetje veel. Ook de ontdekkingen van Ali, die in menige plek een scene uit de televisie serie “Midsummer Murders” meent te herkennen, kunnen we niet allemaal plaatsen.
Bij de “Tourist Information” scoren we een kaart met daarop een fietsroute die ons langs allerlei opname-plaatsen gaat leiden uit deze serie. Ik kom iets later in het smalle winkeltje en word vriendelijk begroet door een, tot dan toe telefonerende, tweede dame. Ze vraagt of ze mij kan helpen, waarbij ik aangeef bij “the two lady’s” te horen. “Aha, you are the donkey who is carrying everything” terwijl ze 3 streepjes op een papiertje zet. Allemaal achterelkaar, zonder steeds bij de vijfde een dwarsstreepje te zetten. “You must get dizzy at the end of the day”, stel ik. Ze kijkt mij verbaasd en vragend aan. Ik leg haar uit dat je bij “turfen” blokjes van 5 kan maken, dat telt makkelijker aan het eind van de dag. Het is maar goed dat er weer “customers” binnenkomen, anders was deze dame mij om de hals gevallen.
Ik laat het eerst maar even hierbij, want dan ben ik ook eens op tijd met de blog. Het uur verschil speelt mij al een paar dagen parten bij het publiceren, ook omdat onze dagindeling ietwat anders is dan normaal.
