Bourton-on-the-Water, een groot dorp in Gloucestershire, in de Cotswolds. Het is bekend als het Venetië van de Cotswolds vanwege de Windrush rivier die door het dorp loopt en door bruggen overspannen wordt. Tot zover de beschrijving van het stadje.
Wij gaan het allemaal met eigen ogen aanschouwen, maar eerst zullen we een tippel van ruim 40 minuten moeten maken alvorens we in Bourton zijn.
Afgezien van de mooie uitzichten, is het een hele tippel, temeer omdat het dwars door de velden gaat en het soms even uitzoeken is waar het “pad” ligt, tussen alle koeienvlaaien door. Let even op de mooie schoentjes van Jikke. De campingbeheerder had ze al met verbijstering staan te bewonderen en haar gevraagd of ze wel wist waar ze langs moest en dat die schoenen er op terugweg wel anders uit zouden zien.
Drassig en “slippery mud” is ons deel en de vele “overstapjes” maken het er niet gemakkelijker op.
De camping beheerder waarschuwde ons al voor “The Bull”, maar als Mink het beest ook nog aanroept, zetten we het toch maar op een lopen tot we aan de “veilige” overstap komen.
Eindelijk bereiken we het stadje en de eerste aanblik is “niet verkeerd”. Het stadje blijkt een soort kruising tussen Hindeloopen en Giethoorn, maar met dit verschil dat er een rivier door het stadje loopt,
die wordt overspannen door diverse bruggetjes en het zijn nog bruggetjes van niks ook (de achterste b.v. heet “the Kingsbridge”). Trouwens voor deze foto heb ik een tijdje moeten wachten omdat een stel Japanners er een soort van foto reportage op aan het maken waren, met z’n tweetjes. Terwijl een Engelsman, die op een bankje een ijsje aan het eten is, mij berustend meldt “eventually they leave the bridge” “uiteindelijk zullen ze de brug verlaten”. Met die humor krijgt mijn geduld weer een enorme oppepper. Maar….als ik, op een gegeven moment, een eend in het water zie “staan” wordt mijn idylle wreed verstoord. De rivier is niet meer dan “enkeldiep”, dus ga ik op zoek naar een meer “ruiger” gedeelte.
Winkeltje, na winkeltje en allemaal proberen ze hun waar aan te prijzen,……… totdat….
Jikke en Mink een “substituut”voor mijn Janny’s ontdekken. Het zijn niet dezelfde, maar ze kunnen er “for the time being” voor doorgaan en mijn dag is weer goed.
O ja, Ali is nog een half uur bezig om de drek van onze kleren en schoenen te krijgen.
Het was, nog steeds, loeiend druk in Bourton-on-the-Water. De drukte heeft te maken met de Bank Holidays, de nationale vrije dagen in het Verenigd Koninkrijk en Ierland. De naam is ontleend aan de gewoonte van de “Bank of England” om geen zaken te doen op sommige religieuze feestdagen. Tot 1834 waren het ruim dertig dagen waarop de bank gesloten was, daarna werd het aantal teruggebracht tot vier: 1 mei, 1 november, Goede Vrijdag en Kerstmis. In 1871 introduceerde John Lubbock wetgeving waarin vier dagen in het jaar voor het eerst tot “Bank Holiday” werden verklaard. Hierbij werden Engeland en Schotland verschillend behandeld, omdat de Schotse traditie daar andere dagen hoger waardeerde. De nieuwe vrije dagen heetten nog lang “St. Lubbocks Day”. De “bank holidays” zijn een instituut in Groot-Brittanniē.
Dit betekent eveneens dat de komende dagen alle camping afgeladen vol zullen staan en bovendien ruim 10 pond per nacht duurder gaan worden.
