Eerst maar even over het tijdsverschil. Als we in Nederland overgaan van zomer- naar wintertijd, heb ik daar geen enkele moeite mee. Dat uurtje verdwijnt als sneeuw voor de zon. Nu zitten we weer in onze zogenaamde “Wintertijd”, dus een uur terug, maar mijn biologische klok gaat niet mee. Steevast ben ik om 8 uur wakker, wat dus “in grote mensentijd” 9 uur uur is. Wie weet ga ik aan het “uurtje terug” nog wel wennen.
Vandaag worden we op een “adult portion” links rijden getrakteerd. Het eerste stukje door het stadje Harwich valt nog wel mee, de snelheid is beperkt en heb ik tijd rustig na te denken. Maar nadat we bij de Lidl vertrekken en de grote weg opgaan wordt het een “different piece off cake”. Tjonge, de kop erbij is het devies, maar gelukkig worden we door de diverse borden, langs de (verkeerde) kant van de weg gewaarschuwd.
Hoe ze het doet, doet ze het, want ik zie het bord op het laatste moment en mevrouw de bij rijdster weet hem nog op de gevoelige plaat vast te leggen. (Ha, ha, kennelijk is er geen vrouwelijke variant voor bijrijder, want de vertaler breekt zijn of haar nek erover.)
Ook vandaag weet de regen ons weer te vinden, dus wordt deze dag bestempeld als een ideale reisdag.
Plotseling mis ik een afslag, terwijl de TomTom het wel aan heeft gegeven, maar het weggetje is zo smal dat ik het over het hoofd zie. Als ik omdraai, via een pompstation, blijft het hele verkeer rustig op ons wachten tot we omgedraaid zijn. Ook op het smalle weggetje, wat soms wel heel smal wordt, krijgen we alle ruimte, zover aanwezig, van de vriendelijke Engelsen.
Op “Lee Valley Caravan Park” worden we welkom geheten door een puur Britse dame. Haar accent is even wennen, maar dan gaat het uitstekend. Het eerste wat ze doet is ons doorverwijzen naar een aantal andere “campingsites”, want daar word je met een busje naar het station gebracht en hier moet je eerst 20 minuten naar “the trainstation” lopen. Op mijn vraag “of ze ons misschien liever niet als gasten heeft”, antwoordt ze, “But offcourse, you are welcome” benadrukt ze nog. Maar als we met de ACSI cards op de proppen komen ontsnapt er een diepe kreun uit haar binnenste. Het schijnt dat een aantal data, van tussen- en hoogseizoen, in het ACSI boek verkeerd staan genoteerd en daardoor ontstaan soms discussies over welke prijs de bezoeker moet betalen. Opeens ontdekt ze, op ons kaartje, dat wij uit Groningen komen en een kreet van herkenning schalt door het hokje, annex winkeltje. “I live’d there for 2 years!” en zewordt ineens enthousiast. Op mijn vraag waar ze woonde roept ze “Hoornsemeer!”, “And my kids went to the International school” “Aha” roept Ali, “op het Maartens College?” “Yes, yes” en het ijs is, voor altijd, gebroken. We worden voorzien van allerlei tips en kaarten van het dorp en van de Londense “Subway” wat zij dan weer “Tube” noemt, maar het gaat morgen allemaal goed komen, naar en in Londen.
