De wekker gaat om half acht, want het gaat vandaag naar en door Londen.
De eerste 500 meter zijn zo verbijsterend mooi, dat we van de ene in de andere verbazing vervallen.
De eerste “canalboats”, die 15 meter lang en maar 1.50 meter breed zijn en met welluidende namen als “Bo Diddley”, markeren ons “two mile” pad naar het treinstation.
Na een dagkaart kopen voor ons vieren en een half uurtje in de trein en London ligt aan onze voeten, hoewel ik nu moet bekennen dat mijn zere voeten aan Londen liggen. Vanuit de trein in de Underground oftewel The Tube en dan uitstappen bij Trafalger square.
Trafalgar Square behoort samen met Piccadilly Circus en Leicester Square tot de bekendste pleinen in Londen. Het is genoemd naar de slag bij Trafalgar van 1805 waarbij Horatio Nelson een Spaans-Franse vloot van Napoleon versloeg. Bij dit zeegevecht kwam Admiraal Nelson om het leven. Hij ligt begraven in St. Paul's Cathedral. Door de overwinning op Napoleon kon het Verenigd Koninkrijk voor vele jaren zijn heerschappij over de zeeën vestigen. Op de 50 meter hoge naald staat Admiraal Nelson. Ik heb hem maar even dichterbij gehaald (toch lekker zo’n cameraatje).
Via de Big Ben gaat het naar Westminster Abbey, maar de 17 Engelse Pond p.p. entree weerhoudt ons van een bezoekje aan de kerk.
Hier krijgt iemand het onzalige idee om, langs de Thames, naar de Tower Bridge te “wandelen”. Want neem van mij aan dat dit een hele lange maar prachtige tippel is, maar je maakt wel een groot deel mee van de “Lunch Time” in Londen. Want afgezien dat half werkend Londen tussen de middag aan het rennen slaat, is het hier en daar afgeladen van de Yups, die hun salade in het zonnetje naar binnen werken.
De Tower Bridge is een in 1894 voltooide brug over de rivier de Theems in Londen en tegenwoordig een toeristische attractie. Hij ligt naast de Tower of London, waaraan hij ook zijn naam dankt. Het deel tussen de twee torens is een basculebrug die voor de scheepvaart geopend kan worden.
Nee, deze man heeft geen houten been. Plotseling krijgt Jikke een sms, ja die bestaan ook nog, van haar schoonzoon Allard. Hij is “in Town” en of we elkaar “even” gaan ontmoeten. Na veel en intensief sms verkeer beginnen we elkaar langzaam, zeer langzaam, te naderen. Wij zijn namelijk in een bus gestapt die naar “Covent Garden” gaat. Ik vraag aan de chauffeuse of ze ook langs “Waterloo” komt. Haar “vriendelijke snauw luidt “No” en daar kan ik het mee doen. Het is druk en het gaat heel, heel traag. Tijdens deze rit verandert de eindbestemming naar “Waterloo” en dit wordt ook omgeroepen. Opstand in de bus en scheldende Engelsen bij de bestuurster. Die komt plotseling naar buiten, zodat wij denken “dit wordt matten” maar het loopt met een sisser af. Opeens verandert de eindbestemming weer in “Covent Garden”, maar we eindigen bij Waterloo. Inmiddels is Allard in de buurt van Waterloo en als we uitstappen botsen we tegen hem op.
Snel een terras gezocht en een paar heerlijke pints verorberd
Na de biertjes wordt het hoogtijd om iets te eten, dus wordt een restaurant met ons bezoek vereerd. Als de dessert kaart op tafel komt lijkt 1 bepaald toetje eruit te springen. “Sticky Pudding” .
Even een privé berichtje: “Janny, het was verrukkelijk” .
