Twintig minuten voor de wekker springt Hoofd-organisatie uit bed. Even denk ik dat ik door de wekker heen ben geslapen, maar even later blijkt dat het hier om een sanitaire stop gaat. Bij terugkomst gaan rücksichtslos alle verduistering voor de ramen vandaan en dat is een soort hint met een voorhamer, dat ook ik tussen de vette lappen vandaan mag komen.
Wat dan volgt is een soort geoliede machine, die aan het werk gaat en binnen de kortste keren zijn we vertrek klaar. Als ook nog de receptie vroeg uit de veren is, wordt het een kwestie van sleutels inleveren en om kwart over acht gaat de boel aan de rol.
Het is en blijft een verdult smal weggetje, dat van en naar de camping loopt, maar de vaste gebruikers maken volop ruimte voor het naderende verkeer.
Kennelijk is het te lang geleden dat we onderweg waren, want Hoofd-fotografie moet er nog even inkomen. Hier doet ze een poging om vast te leggen dat we in Duitsland rijden.
Maar even later lukt het toch weer aardig. Met deze helikopter die door zes stalen mensen gedragen wordt. Het is een vervreemdend beeld.
Natuurlijk is het ook van het grootste belang, dat het onderwerp van de foto haar interesse heeft.
Even moeten we onze navigatie controleren, of we wel de goede bestemming hebben ingegeven, maar het blijkt dat hier in Duitsland ook een Soest is.
Halverwege worden langzamerhand de heuvels hoger en dus de dalen dieper en daarmee de doorkijkjes mooier. Eigenlijk steken we dwars over Duitsland door. Trek een horizontale streep, vanaf Winterswijk, naar het oosten, even over Dortmund/Duisburg heen en je zit in Holzminden. Een iets grotere stad is Höxter.
Ook de zogenaamde vakwerkhuizen komen weer wat vaker voor en de stadjes, die we doorkruisen zijn iets meer pittoresk.
Het is spannend, want we hebben een paar weken terug al gebeld of er nog een plekje op de camperplek is. Zeker als het tegen Hemelvaart loopt en de Pinksterdagen. Wilfried belooft ons een plek, maar je weet het nooit. Een plek aan de Weser kan hij ons niet beloven, maar "Wir sehen uns dann".
Bij aankomst zit Wilfried achter de receptie en we krijgen een plek, maar (nog) niet aan de Weser. Ik ga nog even met hem in discussie, want ook wij hebben besproken..... "Ja, aber die Chef..... Wilfried hat beschlossen, etwas kurzer zu treten" heet het nu en kan zich verschuilen achter zijn chef.... tja, zo gaat dat.
