Ik hoop niet dat jullie mij al teveel hebben gemist, maar het had zo zijn reden.
Gisteren voelde ik mij zo slecht dat ik werkelijk niet in staat was om iets zinnigs op het digitale papier te zetten. Toch enigszins ongerust bel ik vandaag, op aanraden van Gaby onze Duitse buurvrouw en duizendpoot op deze camping, een arts. Nog voordat ik ben uitgepraat, maakt hij mij duidelijk dat ik mij allereerst dien te vervoegen bij een "Ziekenhuis" om mij te laten testen op Corona. Misschien kent U het virus ook onder de naam Covid-19. Als dan duidelijk is, dat ik vrij ben van het virus, wil hij mij wel zien.
Tja, dat is leuk. Dus bel ik mijn verzekering, die mij het HLA San Carlos ziekenhuis in Denia aanbeveelt.
Via de receptie van de camping regelt Hoofd-ziekenverzorging een taxi. €40,- later staan de we op de stoep van de Urgensias afdeling van het San Carlos ziekenhuis in Denia.
Vanaf dit moment voel ik mij een Corona patiënt en verbaas mij over het gemak, waarmee de receptioniste ons een mondkapje aanreikt. De dame is overigens zeer behulpzaam. De dienstdoende arts is een stuk minder toeschietelijk. Ik heb het idee, dat dit zijn rustige zaterdag danig in de war schopt. Hij snauwt me toe: "To sit down", terwijl de receptioniste nog gegevens van mij nodig heeft.
Jammer, ze hebben geen boodschap aan mijn Europese verzekering! Dus bel ik nog maar eens met de Alarmlijn van Menzis. O, ja, dit is een privé kliniek, komt hij tot de ontdekking, dus moeten we het allemaal even voorschieten, maar we krijgen alles vergoed.
We worden in een onderzoekkamer geplaatst, maar nadat een verpleegster een aantal keer langsloopt, wordt dat een iets meer afgelegen onderzoekkamer. "The word is out": er is een mogelijke Corona patiënt binnen.
Ook arme Hoofd-begeleiding, tot anders is vastgesteld, wordt beschouwt als mogelijke Corona-patiënt.
Dan begint het lange wachten! Of het protocol moet nog bedacht worden, of het protocol wordt nog even doorgelezen, maar het duurt een uur. Als ik me richting receptie begeef om te vragen "Is there a problem?" word ik onderweg streng toegesproken dat ik op mijn plaats moet blijven.
Maar ja, een uur lang kermende kinderen te moeten aanhoren is geen pretje. Het is wonderbaarlijk hoeveel sport blessures er in dat uurtje worden binnengebracht. Ik ga ze niet opnoemen, maar het zou zo een Fellini film kunnen zijn.
Ik weet niet of het heeft geholpen, maar even later komen er twee marsmannetjes de kamer binnen. Eén is de arts, de ander een vriendelijke verpleegkundige, die Engels spreekt. Ik krijg de wind van voren "dat dit niet het protocol is". Mijn verweer is dat ik "alleen maar de patiënt ben en mij dit is opgedragen door een arts". Ik ben sowieso al klaar met deze bullebak. Na het "vragenuurtje", worden we weer alleen gelaten.
Als naast allerlei onderzoeken ook bloed moet worden geprikt, heb ik het verzoek om op het bed te mogen plaatsnemen. "Ik ben tenslotte een man en die kan slecht tegen pijn." Natuurlijk vindt Hoofd-fotografie dit een uitgelezen mogelijkheid mij te portretteren in mijn meest kwetsbare moment.
Eindresultaat: een recept voor Paracetamol, maar dat slikte ik al.
Gisteren voelde ik mij zo slecht dat ik werkelijk niet in staat was om iets zinnigs op het digitale papier te zetten. Toch enigszins ongerust bel ik vandaag, op aanraden van Gaby onze Duitse buurvrouw en duizendpoot op deze camping, een arts. Nog voordat ik ben uitgepraat, maakt hij mij duidelijk dat ik mij allereerst dien te vervoegen bij een "Ziekenhuis" om mij te laten testen op Corona. Misschien kent U het virus ook onder de naam Covid-19. Als dan duidelijk is, dat ik vrij ben van het virus, wil hij mij wel zien.
Tja, dat is leuk. Dus bel ik mijn verzekering, die mij het HLA San Carlos ziekenhuis in Denia aanbeveelt.
Via de receptie van de camping regelt Hoofd-ziekenverzorging een taxi. €40,- later staan de we op de stoep van de Urgensias afdeling van het San Carlos ziekenhuis in Denia.
Jammer, ze hebben geen boodschap aan mijn Europese verzekering! Dus bel ik nog maar eens met de Alarmlijn van Menzis. O, ja, dit is een privé kliniek, komt hij tot de ontdekking, dus moeten we het allemaal even voorschieten, maar we krijgen alles vergoed.
Dan begint het lange wachten! Of het protocol moet nog bedacht worden, of het protocol wordt nog even doorgelezen, maar het duurt een uur. Als ik me richting receptie begeef om te vragen "Is there a problem?" word ik onderweg streng toegesproken dat ik op mijn plaats moet blijven.
Maar ja, een uur lang kermende kinderen te moeten aanhoren is geen pretje. Het is wonderbaarlijk hoeveel sport blessures er in dat uurtje worden binnengebracht. Ik ga ze niet opnoemen, maar het zou zo een Fellini film kunnen zijn.
Ik weet niet of het heeft geholpen, maar even later komen er twee marsmannetjes de kamer binnen. Eén is de arts, de ander een vriendelijke verpleegkundige, die Engels spreekt. Ik krijg de wind van voren "dat dit niet het protocol is". Mijn verweer is dat ik "alleen maar de patiënt ben en mij dit is opgedragen door een arts". Ik ben sowieso al klaar met deze bullebak. Na het "vragenuurtje", worden we weer alleen gelaten.
Eindresultaat: een recept voor Paracetamol, maar dat slikte ik al.
