maandag 9 maart 2020

Rio Mar 12

Als ik vandaag ook nog koortsvrij doorkom en daar heeft het alle schijn van, dan mag ik weer aan het  openbare leven deelnemen.

Hoofd-was loopt de laatste uren met een enorm schuldgevoel rond. Want wat is er aan de hand. Al een aantal dagen lukt het haar niet om warm water te krijgen in het toiletgebouw. Ze spreekt hierover een medewerker aan, die belooft de klacht over te brengen.

Vandaag hangt er bij het toilet een briefje, dat het toilet niet te gebruiken is.

Sterker nog, het gehele interieur wordt eruit gesloopt. De eigenaar, Vincent, staat het een en ander met lede ogen aan te kijken. Een paar klachten over warm water en kijk wat ervan komt.

De mannen nemen geen halve maatregelen, met een enorme en geautomatiseerde sloophamer, worden de binnenmuren verwijderd. Sommigen vormen kennelijk een dragende constructie, want het gebouwtje wordt danig onderstut. 

Ik begrijp dat een camping het zijn bezoekers naar de zin wil maken, maar persoonlijk vind ik deze service iets te ver gaan. Het gevolg is, dat ik gebruik dien te maken van een ander toiletgebouw, elders op de camping.

Hoofd-klachten zoekt haar heil op het strand, nadat ik haar heb uitgelegd dat sommige mensen voorzichtig moeten zijn met hun klacht, omdat daar soms zwaar aan wordt getild.

Gelukkig vindt ze haar verloren slippers, op het stand, weer terug. Die was ze verloren toen ze, in paniek, het strand op vluchtte.


Als ze terugkomt met allerlei foto's van rommel wat ze op het strand is tegengekomen, raad ik haar aan daar maar geen klacht over in te dienen. Voor je het weet halen ze het gehele strand weg! Het helpt!

Het voorgaande is deels ontsproten aan een ietwat levendige fantasie. Maar als ik mijn temperatuur, voor de zoveelste keer, opneem blijft deze onder de 36.7 graden, dus echt hallucineren doe ik niet.