Eergisteravond, vlak nadat ik de blog heb geüpload, gebeurt het volgende.
Hoofd-regels had al gelezen dat deze camperplaats €3,50 per nacht kost, dus legt ze dat geld alvast klaar. Het geld wordt opgehaald, volgens het ASCI boek, door de plaatselijke bakker.
Rond 18.00 uur speelt zich het volgende Kafkaëske tafereel af. Er komt er een auto aanrijden. "Dat zal de bakker zijn" roep ik naar binnen en pak alvast het benodigde geld. Kennelijk heeft de bakker zich omgekleed, want de figuur die uit de auto stapt houdt het midden tussen een politie agent, de plaatselijke vrijwillige brandweer, of hij is regelrecht uit een carnavals optocht gestapt. Het geheel moet maar één ding uitstralen: autoriteit!
Hij is gewapend met een bonnenboekje en een koektrommeltje voor het opbergen van de geïnde pechelementen. Met het monddoekje plus rubberen handschoenen, een soort uniform met opschriften en indrukwekkende epauletten is het een indrukwekkende vertoning. Hij heeft zijn auto ver weg geparkeerd, om zijn "Entree" wat meer cachet te geven. Ik wil hem niet teveel laten wachten en loop alvast op hem af en bied hem de € 3,50 aan.
Maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. In rap Frans tempo begint de man een heel verhaal tegen mij, waarvan ik steeds maar weer "Cent trente-cinq Euro" en "Ticket" opvang. Ik kan er geen touw aan vastknopen en bied hem de € 3,50 nogmaals aan. We lopen samen naar het midden van de parkeerplaats, waar hij een formulier uit zijn zak frommelt en mij dit onder de neus drukt, nadat hij € 135, - achterop heeft geschreven. Dit blijkt de hoogte van de boete te zijn. Ik probeer het formulier te ontcijferen, maar mijn Frans laat me, juist op dit moment, in de steek. Hij herhaalt zijn hele prevelement nogmaals. "Kan iemand hier chocolade van maken", vraag ik om mij heen, omdat er meerdere Nederlanders geparkeerd staan.
Alsof het "zijn" que (teken) betreft komt er een man, triomfantelijk met in iedere hand een formulier zwaaiend, uit zijn camper. Het is alsof de carnavalganger zich gesterkt voelt in zijn autoriteit, want hij gaat naast de formulieren-man staan.
Die laatste begint nu aan zijn optreden. "Iedere keer als je door een land reist, dien je contact op te nemen met de Nederlandse ambassade. Daar kun je deze formulieren, waarbij hij nogmaals triomfantelijk met de A4 tjes wappert, verkrijgen. Die moet je dan invullen." Ik vraag: "Ja boeiend, en nu?" Hij: "Je gaat naar de site van de Nederlandse ambassade, download deze Franse formulieren en print ze uit, om ze vervolgens in te vullen". "Tjonge", vraag ik "mag ik dan even op jouw printer, ik ben die van mij vergeten". Hij voelt nu ook het belachelijke van zijn relaas en vult aan met: "Je mag het ook overschrijven".
Geïrriteerd meld ik dat ik dit nog nooit heb meegemaakt, waarop de man zegt: "Ik ben 40 jaar beroeps chauffeur en doe dit altijd". Sterker nog, ik ben ooit in de DDR vast gezet". Helemaal klaar met dit gelul zeg ik:"Ja die Honecker was, toentertijd, niet voor de poes."
Een Duitser komt vragen wat er aan de hand is. De bakker geeft de meneer met de formulieren opdracht het de Duitser uit te leggen. Als hij begint met "Du musst dis en du musst das" draait de Duitser zich op zijn hakken om en verlaat schouderophalend het toneel, de met zichzelf zeer blije uitlegger verbijsterd achterlatend.
Hoofd-regeltjes schrijft ’s avonds het hele formulier, in het Frans, twee keer over en gaat met een gerust hart slapen.
De gehele reisdag hebben we bij geen enkele grens controle meer gehad, dus de "Attest" exercitie was onnodige en verloren energie. We zijn deze dag door Frankrijk, Luxemburg en België gereden.
Om privé reden heb ik de man zijn naam afgeplakt. Want het moet gezegd, hij liet mij wel zijn eigen formulier, als voorbeeld, houden. Of hij is het in de consternatie volledig vergeten.
(te moe om verder te schrijven, vandaag is dus de reisdag van gisteren)
Rond 18.00 uur speelt zich het volgende Kafkaëske tafereel af. Er komt er een auto aanrijden. "Dat zal de bakker zijn" roep ik naar binnen en pak alvast het benodigde geld. Kennelijk heeft de bakker zich omgekleed, want de figuur die uit de auto stapt houdt het midden tussen een politie agent, de plaatselijke vrijwillige brandweer, of hij is regelrecht uit een carnavals optocht gestapt. Het geheel moet maar één ding uitstralen: autoriteit!
Hij is gewapend met een bonnenboekje en een koektrommeltje voor het opbergen van de geïnde pechelementen. Met het monddoekje plus rubberen handschoenen, een soort uniform met opschriften en indrukwekkende epauletten is het een indrukwekkende vertoning. Hij heeft zijn auto ver weg geparkeerd, om zijn "Entree" wat meer cachet te geven. Ik wil hem niet teveel laten wachten en loop alvast op hem af en bied hem de € 3,50 aan.
Maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. In rap Frans tempo begint de man een heel verhaal tegen mij, waarvan ik steeds maar weer "Cent trente-cinq Euro" en "Ticket" opvang. Ik kan er geen touw aan vastknopen en bied hem de € 3,50 nogmaals aan. We lopen samen naar het midden van de parkeerplaats, waar hij een formulier uit zijn zak frommelt en mij dit onder de neus drukt, nadat hij € 135, - achterop heeft geschreven. Dit blijkt de hoogte van de boete te zijn. Ik probeer het formulier te ontcijferen, maar mijn Frans laat me, juist op dit moment, in de steek. Hij herhaalt zijn hele prevelement nogmaals. "Kan iemand hier chocolade van maken", vraag ik om mij heen, omdat er meerdere Nederlanders geparkeerd staan.
Alsof het "zijn" que (teken) betreft komt er een man, triomfantelijk met in iedere hand een formulier zwaaiend, uit zijn camper. Het is alsof de carnavalganger zich gesterkt voelt in zijn autoriteit, want hij gaat naast de formulieren-man staan.
Die laatste begint nu aan zijn optreden. "Iedere keer als je door een land reist, dien je contact op te nemen met de Nederlandse ambassade. Daar kun je deze formulieren, waarbij hij nogmaals triomfantelijk met de A4 tjes wappert, verkrijgen. Die moet je dan invullen." Ik vraag: "Ja boeiend, en nu?" Hij: "Je gaat naar de site van de Nederlandse ambassade, download deze Franse formulieren en print ze uit, om ze vervolgens in te vullen". "Tjonge", vraag ik "mag ik dan even op jouw printer, ik ben die van mij vergeten". Hij voelt nu ook het belachelijke van zijn relaas en vult aan met: "Je mag het ook overschrijven".
Geïrriteerd meld ik dat ik dit nog nooit heb meegemaakt, waarop de man zegt: "Ik ben 40 jaar beroeps chauffeur en doe dit altijd". Sterker nog, ik ben ooit in de DDR vast gezet". Helemaal klaar met dit gelul zeg ik:"Ja die Honecker was, toentertijd, niet voor de poes."
Een Duitser komt vragen wat er aan de hand is. De bakker geeft de meneer met de formulieren opdracht het de Duitser uit te leggen. Als hij begint met "Du musst dis en du musst das" draait de Duitser zich op zijn hakken om en verlaat schouderophalend het toneel, de met zichzelf zeer blije uitlegger verbijsterd achterlatend.
Hoofd-regeltjes schrijft ’s avonds het hele formulier, in het Frans, twee keer over en gaat met een gerust hart slapen.
De gehele reisdag hebben we bij geen enkele grens controle meer gehad, dus de "Attest" exercitie was onnodige en verloren energie. We zijn deze dag door Frankrijk, Luxemburg en België gereden.
Om privé reden heb ik de man zijn naam afgeplakt. Want het moet gezegd, hij liet mij wel zijn eigen formulier, als voorbeeld, houden. Of hij is het in de consternatie volledig vergeten.
(te moe om verder te schrijven, vandaag is dus de reisdag van gisteren)
Het is half zeven in de ochtend en de zon begint het slapende Franse landschap langzaam te wekken. Wij hebben allebei een lange nacht gehad en heerlijk geslapen. We bereiden ons voor op een in- maar bovenal spannende dag. Maar eerst genieten we nog even van dit prachtige uitzicht, zo pal voor onze camper. Jammer dat het gevoel van spanning dit beeld een beetje vertroebeld, maar we zijn op weg naar huis en dat telt ook.
Onderweg zijn het vooral vrachtwagens die de weg vullen, met hier en daar een paar verdwaalde auto's. Het doet allemaal een beetje spookachtig aan.
Maar voor het overgrote deel is de weg voor ons leeg en verlaten.
Afslagen richting Duitsland zijn voor het grootste deel afgesloten voor verkeer. Duitsland heeft de grens voor buitenlanders namelijk gesloten.
De parkeerplaatsen van grote winkelketens, die niet direct met voedsel van doen hebben, liggen er stil en verlaten bij.
Met dit soort borden probeert de overheid, ook in België, de mensen een hart onder de riem te steken. Vertaald staat hier: "kwetsbare mensen hebben onze volledige aandacht nodig".
In Luik hebben we even moeite om de weg rondom deze stad te vinden. Tot voor kort mochten we nog door het centrum. In verband met het milieu is dat tegenwoordig niet meer toegestaan. Alleen de bewegwijzering laat nog een beetje te wensen over.
Nadat we een volle dag in alle rust onze weg kunnen vervolgen, is dat in Nederland absoluut niet meer het geval. Wat een chaos is het op de Nederlandse wegen. Kennelijk zijn vele mensen geïrriteerd door de 100 km maatregel. Als dan, tot overmaat van ramp, ook nog eens vrachtwagens elkaar, met 2 km/u verschil, gaan inhalen is het hek van de dam. Rechts inhalen, omdat het niet snel genoeg gaat? Geen enkel probleem! Vrachtwagens rijden op hun GPS 90 km/u, dat is 95 km/u op de teller van een personenwagen. Dan wordt het verschil wel heel erg klein. Geef je even de ruimte om een rij personenauto's te laten passeren, je komt er nooit weer tussen. Ik denk dat die laatste 350 km in Nederland, mij meer energie heeft gekost, dan de gehele reis vanuit Spanje. Zeker ook qua diesel consumptie, want ik zet de Cruise Control op 99 km/u om zo in de stroom mee te kunnen.
Maar we zijn thuis en kan morgen (vandaag) het uitpakken beginnen.
Maar we zijn thuis en kan morgen (vandaag) het uitpakken beginnen.
Vandaag gaat Hoofd-verzorging op pad om de meest essentiële inkopen te gaan doen voor de komende week.
Ze komt geërgerd terug. "Ze hebben hier in het Noorden nog niet in de gaten wat er op hun afkomt. Niemand houdt rekening met een eventuele besmetting en ze kijken mij vervolgens verwonderd aan."
"Ook hebben ze niet in de gaten dat ik dit voor hen doe, want ik ben verkouden (al maanden) en wil niemand aansteken."
Ze komt geërgerd terug. "Ze hebben hier in het Noorden nog niet in de gaten wat er op hun afkomt. Niemand houdt rekening met een eventuele besmetting en ze kijken mij vervolgens verwonderd aan."
"Ook hebben ze niet in de gaten dat ik dit voor hen doe, want ik ben verkouden (al maanden) en wil niemand aansteken."
Ondanks alles, de koelkast en diepvries zijn weer gevuld.
We horen zojuist van onze Duitse vrienden op de camping Rio Mar in Oliva, dat alle campings in Spanje gaan sluiten. Je mag wel zeggen dat we precies op tijd zijn vertrokken en zijn blij dat we heelhuids thuis zijn gekomen.
