Vandaag verkennen we het dorpje Dötlingen en dat is geen onverdeeld genoegen.
Allereerst stuiten we op een “houtsnijderij”, maar dan eentje waar het iets groffer toegaat. We stellen ons voor dat dit met behulp van een kettingzaag gebeurt.
Deze oeroude eik staat midden in het dorp en is werkelijk meer dan 1000 jaar oud. Er gaan verhalen dat deze eik op een oud Germaanse „Thingsstatte“ staat. Dit was vroeger een verzamelplaats waar „Recht“ werd gesproken. Al ziet de eik er niet meer levensvatbaar uit, maar leven doet hij nog in volle glorie. Ali kan niet van de andere kant fotograferen omdat er een “zeepkistenrace” wordt voorbereid en het afgezet is.
Op naar de St Firminus Kirche. Deze kerk behoort tot de een van de oudste kerken en stamt uit de 11e eeuw. Zijn naam heeft hij te danken aan de Bisschop van Amiens, die als martelaar op een brandstapel is geëindigd.
Als we het kerkje binnenstappen wanen we ons de eerste minuten als in een sprookje. Niet in het minst door de aankleding voor de trouwerij die aanstaande is.
De afbeeldingen van profeten en apostelen worden begeleid door een tekst van diezelfde profeet of apostel.
Het altaar wordt “gesierd” door een nietszeggende afbeelding, terwijl de preekstoel weer prachtig beschilderd is.
De muzikanten arriveren in de kerk, om de trouwdienst op te luisteren en samen met het orgel de sfeer neer te zetten. Ik hoop wel van harte, dat het toekomstige echtpaar een beter “samenspel” in het verschiet ligt dan deze muzikanten aan de dag leggen. Ik vlucht in ieder geval maar het kerkje uit.
De omgeving van het kerkje is evenzeer zo sprookjesachtig als het interieur is en hopelijk maakt dat, voor het bruidspaar ten opzichte van de muzikanten, veel goed.
