Nog even terug naar gisteren, met dit prachtige plaatje. Want deze plek zal ik niet licht weer vergeten.
Hoe anders is het als er 50 jaar tussen zit, dan wil het geheugen nog wel eens spelletjes met je spelen. Na lang beraad wordt besloten om naar camping “de Wigwam” in Oudemirdum te gaan, want daar heb ik nog mooie herinneringen liggen. Verder zijn het mooie plekken, dat weten we nog van een paar jaar geleden. Als we bijna in Oudemirdum aankomen, moet zowel Ali als ik bekennen, dat we niet hier, maar in Bakhuizen op de “Wite Burch” hebben gestaan. Op de Wigwam staat een grote zuil met foto’s van 50 jaar geleden tot nu. Met een oude baas loop ik langs de foto’s en vertel hoe het vroeger was. Het huisje “Aida”, waar we ieder jaar met de familie Strampel verbleven, blijkt te zijn afgebrand, maar de “Nachtegaal” stond nooit hier, maar op “de Wite Burch”. Dat ik herinneringen uit Bakhuizen, naar hier toeschrijf, heb ik pas veel later in de gaten.
Mooi en vooral rustig is ons plekje op de Wigwam en eenmaal “te plak” komen de fietsen van de camper en gaat het “memorylanen” verder. Bijna niks herinner ik mij van vroeger en ook hier vermengt alles zich vanuit de herinnering in Bakhuizen.
“Kippenburg” overlapt al de memories hier aan voorafgaand, want dat bleef, voor mij, altijd heel geheimzinnig. Ik bedacht zelf altijd heel spannende verhalen over wat zich daarbinnen afspeelde.
Hoe vaak ik hier ook voorbij kwam, nooit durfde ik het van dichtbij te bekijken. Dat Ali een foto van de achterkant heeft gemaakt is voor mij dan ook heel bijzonder.
Midden in het bos ontdekken we drie koeien met alle drie een andere egale kleur: grijs, rood en zwart.
Na deze intensieve fietstocht, met zovele indrukken, moeten sommigen van ons even een momentje voor zichzelf nemen.
Tja, soms vergen wij ouderen iets teveel van onszelf.
