Gisteren worden we, in het haventje, vereerd met een bezoek van een stel jonge knapen in hun zelf gebouwd vaartuig.
Nu is vaartuig de juiste benaming, want het is een drijvende bar, waarvan de schippers hun eigen clientèle zijn. Hierdoor is de eerste run dan ook naar het toilet, waarbij een laatkomer er maar voor kiest zijn behoefte naast het gebouwtje te doen, zo hoog is zijn nood. De havenmeesteres komt aan, kennelijk gealarmeerd door de plaatselijke “tamtam”, maar blijft twijfelen om de knapen aan te spreken. Als ze voor onze camper blijft staan schiet ik haar te hulp. “Lastig wat je nu moet doen he”, Tja en ik durf niet alleen!” antwoordt ze nu gesterkt. “Ik wil niet dat ze rotzooi trappen” “Ach, ik denk dat dat reuze meevalt, maar zal ik met je mee?” bied ik haar aan. Dat is haar toch te gek en ze trekt de stoute schoenen aan. Als ze weer wegfietst roept ze me aan, “Jo bellet my as der rotsoai makke wurdt he”.(vertaling Fryske Oersethulp) “Komt voorelkaar, maar ik denk dat het allemaal wel meevalt”. Een half uurtje later vertrekken de knapen weer.
Vroeg is het nog als we vandaag wakker worden en we, tegen de verwachtingen in, al kunnen genieten van een heerlijk zonnetje. We gaan verkassen en kiezen voor de richting Harlingen. Jarenlang voeren we met ons bootje langs Harlingen. Soms voor één nacht deden we het haventje aan, om vervolgens onze reis voort te zetten naar een van de eilanden. Nog nooit verkenden we de omgeving van Harlingen.
Maar dit plaatje, uit een rijdende camper en waar Van Ruysdael jaloers op zou zijn, sterkt ons in de opvatting dat deze verkenning geen verder uitstel kan velen.
Als we de camping afrijden, richting Harlingen, ontdekken we onmiddellijk de eerste toeristen op de dijk. Het doet mij sterk denken aan het vroegere “bermtoerisme” maar dan, in dit geval, met de rug naar de zee. Even later ontdekken we de ware reden, het windje uit zee is frisjes en daar zitten ze nu met de rug naartoe.
Langs de dijk lijken deze schapen een “soort van” protestactie te houden, door de gehele weg te blokkeren. Nee, ze lopen hier niet achterelkaar aan, ze staan wel degelijk stil.
Het is namiddag en het einde van het weekeinde en dus worden alle gasten weer door de “Bruine vloot” in de haven gedropt. Ook de plezier bootjes zoeken weer een veilige plaats voor de nacht.
In de voorhaven is het dan ook een “keren en draaien” dat het een lieve lust is. Wat bij Ali een diepe zucht van opluchting teweeg brengt, “Wat ben ik blij dat we niet meer aan deze stress kermis hoeven mee te doen”.
Tja, gezapigheid heeft ook zo zijn voordelen.
