We kunnen maar niet wennen aan het vele licht in onze slaapkamer. Dus worden we vroeg wakker. De plannen liggen als volgt. Eerst naar de kapper, boodschappen inslaan bij de Albert Heijn en dan richting Wommels. Wommels is een terpdorp en de hoofdplaats van de gemeente Littenseradeel in de Nederlandse provincie Friesland. Het dorp telt ongeveer 2200 inwoners. Wommels is een belangrijk centrum voor het kaatsen omdat elk jaar de Freulepartij hier gespeeld wordt.
Waarom Wommels? Wij zijn uitgenodigd voor het huwelijk, aanstaande vrijdag, van Tjerk en Siety, zoon en aanstaande schoondochter van Jikke en Mink. Het feest is in Wommels, dus zoeken wij een plekje daar in de buurt, want wij komen natuurlijk “Wer op e knibbels nei hûs”. Waarom zo vroeg? De weersverwachting staat op warm en mooi weer, dus gaan de “oudjes” weer massaal op stap met hun camper. In het haventje is maar plek voor 5 campers, dus haast is geboden. Dat is maar goed ook, want als we aankomen is er nog net 1 plekje over. We ruilen nog wel even van plaats met onze Belgische buren, want anders heb ik geen satellietontvangst en dat kan natuurlijk niet. De Belgen denken toch dat ze hier, in het hoge Noorden, geen Belgische televisie kunnen ontvangen.
We staan hier in het minuscule jachthaventje van Wommels, maar wat hebben ze het hier perfect voorelkaar. Alles wat je nodig hebt is hier aanwezig. Toiletten, douches, afvoer van diverse afvalproducten, noem het maar op. Alleen WiFi is hier niet aanwezig, tenminste, totdat ik een WiFi antenne ontdek en de code van een Sneeker, op de boot met de parasol, heb ontfutseld. Wij houden het hier wel een paar dagen uit!
Maar stilzitten zit Ali niet in het bloed, dus gaan de fietsen eraf en worstelen we, tegen de wind in, richting Bolsward.
Wat is het toch een prachtig stadje, dat Bolsward. Je kijkt werkelijk je ogen uit, naar de prachtige oude panden, die wonderwel in een nog uitstekende staat bewaard zijn gebleven. Alles komt mij wel voor alsof het gekrompen is, want in mijn gedachten was alles groter. Zo jong was ik nou ook weer niet tijdens mijn Gezel-Timmerman opleiding in Bolsward.
We ploffen bij een soort van cafetaria op een stoel en Ali gaat zich te buiten aan een enorme sorbet. Ik houd het bij een espresso, maar dat mag niet die naam hebben. Aan de bevallige bediening vraag ik of het apparaat stuk is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Even later komt ze op mijn vraag terug “Wat eraan verbeterd kan worden”. Kijk, zo ga je met je klanten om. Ook een meneer, die kennelijk een hersenbloeding of iets dergelijks heeft gehad, wordt met alle egards behandeld. Je komt ze niet zo vaak meer tegen ”goed personeel”.
De Sint-Franciscuskerk is een in 1932 ontworpen rooms-katholieke kerk in een expressionistische art-Deco stijl. Dat Art Deco, had ik wel gezien, dat “expressionisme” was mij even ontgaan.
