Gisteravond lukte het ‘uploaden’ van de Blog van gisteren niet meer. Het schijnt dat de Wifi verbinding s ’nachts uit gaat, jammer dan.
Vandaag gaat het op de fiets, via een zogenaamde knooppunten route, naar Ootmarsum. Rond 770 werd in Ootmarsum een van de eerste kerkjes in Twente gebouwd. In november 917 stierf Radboud, bisschop van Utrecht, in Ootmarsum. Ootmarsum was rond het jaar 1000 een van de grootste parochies in Twente, westwaarts strekte het zich oorspronkelijk tot en met Almelo uit. In Ootmarsum zijn veel galerieën gevestigd, en ook op straat is veel kunst te vinden. Het meest in het oog springend is wel het museum Ton Schulten, of laat ik zeggen, eigenlijk beheerst Ton Schulten het gehele straatbeeld van Ootmarsum.
Maar laat ik niet doordraven, de weg ernaar toe is prachtig, hoewel ik op een onbewaakt moment mezelf op het niveau van het struweel begeef. We volgen een karrespoor, dat diep is uitgeslepen. Je kent dat wel, zo’n 15 cm breed en 10 cm diep. Jikke geeft al aan dat ze “dit niet leuk vindt” en ik moet dat beamen. Even let ik niet op en ik lig op m’n snufferd, vlak langs het prikkeldraad. Even zie ik Jonny Hoogerland door mijn hoofd schieten, maar zo dramatisch wordt het niet. Alleen een stijve nek en een pijnlijke schouder is mijn deel.
Een allerliefst kapelletje verrijst boven aan een bergje en daar moet even een kijkje worden genomen. Helaas zijn de kaarsen op en moeten we, zonder dit offer te brengen, weer op pad en onderweg naar Ootmarsum.
Niet dat dit zonder problemen gaat, onderweg moet er meerdere malen worden overlegd en dat gaat niet zonder de kaart te raadplegen. Maar het moet gezegd, het ‘navigatieteam’ kwijt zich uitstekend van hun taak, wat de rest van het peloton de gelegenheid biedt weer enigszins op adem te komen.
Ootmarsum is ronduit schattig en een ieder geniet op zijn of haar eigen wijze.
Je vindt de kunst werkelijk op straat, wat je wel kan fotograferen, (let even op de kuise manier van fotograferen) binnen wordt dat niet op prijs gesteld.
Hier nog even 2 plaatjes van wat je onderweg tegenkomt, waarbij Maria natuurlijk niet mag ontbreken.
Ik krijg vragen over “de mooiste”plek van Nederland, de “Paasberg” . We zijn deze plek gepasseerd, maar het heeft, op dat moment, geen enkele indruk op me gemaakt. Na terugkomst vraag ik Ali wanneer we bij die plek zijn geweest. Haar antwoord en omschrijving van die plek herinner ik me, maar kan me alleen maar een in aanbouw zijnde Megaschuur voor de geest halen. Kennelijk heb ik op dat moment te weinig om mij heen gekeken.
