Om precies half 11 gaat het met de tram richting centrum, maar ons navigatieteam maakt een kleine inschattingsfout en zonder dat, wij leken, het in de gaten hebben zitten we 2 haltes te ver. Dat wordt dus terug en wel lopend. Maar dit is niet echt een straf, want als ik het niet beter zou weten, zou ik me in Marokko wanen.
Natuurlijk kun je dan dit soort plaatjes niet links laten liggen, aldus de fotograaf.
Het is nog een hele tippel, zo door de Chinese wijk, naar “De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal” in deze mooie stad Antwerpen. De kathedraal staat aan de Handschoenmarkt en is de hoofdkerk van het bisdom Antwerpen. Ze is gewijd aan Maria.
De kerk was een kathedraal tussen 1559 en 1803 en vanaf 1961 tot heden. De toren van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal is als onderdeel van een groep van 56 belforten in België en Frankrijk opgenomen op de lijst van werelderfgoed van UNESCO. De kathedraal bezit vier schilderijen van de Vlaamse kunstschilder Rubens en een aantal werken van andere meesters. Dit is kennelijk de reden waarom wij 6 euro moeten betalen voor het bezichtigen van deze kathedraal. Maar twee dingen houden ons daarvan af, 1 “ons bint sunig” en 2 “wij willen niks moeten”, daarbij komt, dat van het oorspronkelijke interieur zo goed als niets bewaard is gebleven. In de Reformatie raasde de beeldenstorm door de kathedraal. Glasramen, beelden, relieken, praalgraven en tientallen altaren werden onteerd en vernietigd door calvinisten.
Op sommige momenten is het nodig dat het complete team in conclaaf gaat om de te volgen route te bepalen, maar al snel belanden we dan in een “Pralinen” winkel, waar ook Napoleon, weliswaar van chocolade, voor de tweede keer zijn Waterloo zal vinden.
Dat deze trip, op voedingsgebied en kwalitatief gezien, zich in een neerwaartse spiraal bevindt, valt op te maken uit het feit dat de koffiepauze zich in een Mc Donalds afspeelt. Dat terwijl we een paar dagen geleden nog dineerden in een restaurant met een Michelin ster. Het kan verkeren.
Wat te denken van een bedelende vrouw, die we nu voor de tweede dag zien om op deze wijze haar centjes bij elkaar probeert te sprokkelen. Vandaag ligt ze in de regen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit dusdanig heftig binnenkomt, dat de enige manier om hiermee om te gaan is om je gevoelens te blokkeren.
Onderweg naar de Schelde, want die moet je wel gezien hebben, kom ik deze combinatie van gebouwen tegen. De ene is oude stijl, terwijl de andere een moderne uitstraling meekrijgt.
Als de wind opsteekt omdat de buien naderen, wordt het hoogtijd om een regenjasje aan te trekken. Ja, zelfs de duiven beginnen het dan koud te krijgen.
Morgen gaat het naar Jabbeke, in de buurt van Brugge.
