Het is zo’n dag dat je wakker wordt, maar het lichaam dat nog niet helemaal in de gaten heeft. Het is een winderige dag, dus de luifel kan niet uitgerold. Vannacht dreigden er onweersbuien, dus hebben we de luifel gisteravond ingerold. We dekken de ontbijttafel desondanks buiten, om in het zonnetje weliswaar met bewolking, te ontbijten. “Moeten we nog inkopen doen” vraag ik voorzichtig. “Nee, niet perse”. Dus ik bereid me geestelijk voor op een rustig dagje bij de camper. Kan ik genieten van de Tour de France. Op de radio hoor ik via NDR 1 een bericht over een onderzoek naar de beleving van ‘de vrouw’ omtrent de kus. Het blijkt dat de vrouw tijdens een kus de status van de relatie kan inschatten, of in ieder geval er een belangrijke waarde aan geeft. Ik bedenk me niet, stap naar buiten en begin Ali te kussen. Ik probeer daarmee verschillende emoties over te brengen, liefde, vertrouwen en passie. Voor mijn gevoel kan nu de dag niet meer stuk, al was het maar door mijn medewerking aan de wetenschap.
Ik weet niet of het aan ‘de kus’ heeft gelegen, maar nog geen 10 minuten later wordt er met een folder, van de Lidl, voor mijn neus gewapperd. Binnen enkele seconden realiseer ik mij dat “het niet perse inkopen hoeven doen” aan diggelen ligt. De afbeelding in de Lidl folder betreft een “Schuhkarussell” voor maar liefst “48 paar” schoenen. Let wel we hebben het dan over 96 schoenen. Nu vind ik een fetisj niet een geweldig drama, maar dat IK daar 15 km voor moet fietsen?
Onderweg zijn de luchten prachtig en het wuivende graan maakt het plaatje compleet.
In Ganderkesee kennen we nu de weg en laat Ali zich het mooie paadje, naast de hoofdweg, niet ontgaan. “Voor de Blog” roept ze, als ze met gevaar voor eigen leven, onder het fietsen, deze foto maakt.
Weer terug kan ik van mijn Tour de France genieten, hoewel genieten wel een eufemisme is. Een enorme valpartij schakelt een aantal renners, voor de rest van de Tour, uit.
Maar dat dit, als eerste uitvaller, ‘onze’ Dumoulin moet overkomen is wel erg wrang.
