zaterdag 18 juli 2015

Gasselte 8

Als we terug zijn uit Gieten voor de nodige boodschappen en dan heb ik het over 5 verschillende frisdranken, zuurballen en worsten, klinken er over de camping melancholieke klanken. De klanken worden afgewisseld door piepende en knarsende luidsprekers. Als ik een kijkje ga nemen stuit ik op een zogenaamd Shantykoor. Dit soort koren, je hebt er eentje in ieder zichzelf respecterend dorpje, brengen liederen die afkomstig zijn uit de tijd van de oude zeelieden. Op het ritme van deze liederen werden de zeilen gehesen, wat toen nog met de hand moest gebeuren.  Oorspronkelijk zitten in een Shantykoor geen dames, maar de tijd schrijdt voort.

SAM_9186 (800x600)

Ali heeft altijd een zwak voor dit soort optredens, dus neemt ze ook een kijkje. Als ze terugkomt heeft ze, behalve haar eigen genomen foto, (boven) ook een zogenaamde persfoto bij zich. Op voorgrond zitten 2 dames met een accordeon.

De-Roergangers-522x391

Als ik de rechter dame zie zitten, komt er een prachtige herinnering naar boven.

Jaren geleden kwam dit koor in de studio van Radio-Noord voor een optreden. Ik meen dat dit was ter gelegenheid van het zoveelste jaar van bestaan van het koor. Omdat je met dit soort koren nooit weet hoeveel koorleden er komen opdraven en welke instrumenten ze meenemen, kies je vaak voor een zogenaamde XY microfoon opstelling. Noem het luiheid, maar het heeft ook voordelen om maar 2 microfoons te gebruiken.  Je kunt er een mooi evenwichtige mix van maken. Nou maakt zo’n accordeon nogal wat kabaal en die zet je dan een beetje achteraan. Ik kreeg te maken met een heftig mokkende accordeoniste en om eerlijk te zijn begreep ik daar niets van.  De toetsenist (orgeltje) had ik aan een draadje dus die kon vooraan, terwijl mevrouw maar bleef mokken. Ook tijdens de “soundcheck” hoorde ik haar tekeer gaan. Als ik, vlak voor de uitzending, haar vraag, “Wat is er aan de hand mevrouw?” antwoordt ze mij met een venijnige blik in de ogen, “Ik zit normaal vooraan, nu ziet niemand mij.”  Ik moet mijn best doen om niet in een proestende lach uit te barsten en antwoord haar;

“Dit Is Radio Mevrouw!”