We staan aan de rivier de Neckar, vlak onder de Friedensbrucke. Van Aschaffenburg tot Heidelberg was het weer een prachtige rit, dwars door de bergen.
En weer prachtige rustige, bijna slapende dorpjes. Over het algemeen mag je in de dorpjes en stadjes 30 km/u rijden, waardoor een rit van 100 km toch gauw 2,5 uur tot 3 uur in beslag neemt.
Het regent en het hagelt, nu klinkt dat dramatischer dan het is, maar je schrikt wel even als een hagelbui op ons campertje klettert. Waar we nu staan heerst er een stevige wind, die zo over de bergtop heen valt. De camper staat te schudden. En dan Heidelberg, ik denk dat we nog een 14 km van ons doel verwijderd zijn, als we al het eerste bordje Heidelberg tegenkomen. Hierna rijden we Heidelberg weer uit, maar dit herhaalt zich nog een keer of zes: Bordje Heidelberg en Heidelberg weer uit. Als we de Altstadt inrijden, krijgen we het verkeersmatig even voor de kiezen. Het is er smal en 3 banen voortkruipend verkeer. Op de rechterbaan wordt nog wel eens geparkeerd of stop een bus, soms kort, soms langdurig.
We worden allerhartelijks ontvangen door Bettina und Herbie. Alleen de Apfelstrudel duurt een beetje lang omdat die opgewarmd moet worden en dat gebeurt nog met een kaars (spass). Natuurlijk auch nog ein Biertchen en dan spreken we af elkaar woensdag weer te ontmoeten om dan het Heidelberger Schloss te bezoeken.
Bettina wijst ons een camping in Heidelberg, die blijkt 14 km verderop te zijn en wordt onderhouden door een mevrouw uit Indonesië en een een Indiaanse hulp, die met een nagelschaartje de kantjes van het overtollige gras ontdoet. Het ziet er allemaal een beetje vervallen uit. We besluiten 4 km verderop te gaan kijken en dat bevalt ons veel beter, is ook nog eens 7,50 euro goedkoper en heeft een Nederlandse beheerder.
En dan krijgen wij het bericht dat onze jongste kleindochter haar eerste tandje heeft gekregen en ook heeft leren kruipen. Let wel, ze is nog geen 6 mnd.
Wat kan het leven toch prachtig zijn.
