We zijn onderweg, dat wil zeggen dat we Nederland hebben verlaten en op onze 1e camperplek staan.
Maar eerst maar even over de vele reacties op mijn mail, die ik een paar dagen geleden heb verzonden, want het moet gezegd dat het hartverwarmend is om zoveel lieve en goede wensen mee te mogen krijgen op onze reis. Als het aan ons ligt gaan we ze allemaal inlossen Voorzichtig zijn “Veel plezier” “Geniet ervan” enz. etc.
Ook de vele vragen die er in diverse mails zijn gesteld worden beantwoord, niet in dit verhaaltje, maar in een persoonlijk mailtje.
Het is goed om weer onderweg te zijn, iets waarin bij ons allebeide ons hart ligt. Niet om ‘weg’ te zijn, maar om nieuwe dingen te ontdekken, of het nu om mensen of om andere culturen gaat.
De laatste dag in Nederland brengen we door bij onze kleinzoon Milan die vandaag zijn 9e verjaardag viert. We vieren het op een zonnige zondag (30 maart) en het is een waarlijk feest. Lekker fikkie stoken en dan met kleverige handen de marshmallow van je stokje peuteren om die vervolgens in je mond te proppen.
Hierna nog een heerlijke barbecue met patatjes en veel ketchup.
Natuurlijk moet er nog even een foto gemaakt van alle 5 kleinkinderen, eigenlijk een uniek moment.
Ter afsluiting mag er, met broertje Noah, in de camper worden geslapen. Doorgedraaid en donderjagende roept hij op een gegeven moment, “ik moet dit even kwijt”. Als dan, na het tandenpoetsen, ook nog Cola en koekjes op tafel komen is het feest compleet. Het blijft nog lang onrustig in de camper.
We staan nu in Greven, pal aan het ‘Dortmunder Ems Kanaal’ oftewel het DEK. Een prachtige plek en het is genieten van de voorbij varende bootjes. Nu is bootjes een únderstatement’ stel je een schip voor van ruim 80 meter (meet het maar eens uit) en je hebt een idee.
O ja die mevrouw is Ali in inactieve houding.
Nu wil het geval dat er even verderop een versmalling in het kanaal zit en dat de schepen pal voor onze neus moeten afremmen als er “GegenFarht” is. Overdag is dit wel een leuke belevenis als je de schippers op het laatste moment het spul in zn’ achteruit ziet gooien en uit alle macht aan de kant proberen te komen om zo het andere schip te laten passeren.
Hoeveel anders beleef ik dit als dit midden in de nacht gebeurt. Het gevoel bekruipt mij s´nachts menigmaal dat de betreffende schipper een stuurfoutje maakt en zijn boeg pal in ons mooie campertje tracht te boren. Ik haal s´ochtend dan ook opgelucht adem als ik zie dat de neus van het Hymertje er nog aan zit. Als ik deze nachtmerrie deel met mijn begripsvolle medereiziger krijg ik een `stel je niet aan` te horen.
Nogmaals, ik ben blij weer onderweg te zijn.
