Vila Nova de Milfontes
We zijn inmiddels weer een beetje van de schrik bekomen en genieten van de rust hier op de camping Sitava.
De verzekeraar in Nederland is inmiddels van het voorval op de hoogte gebracht en meldt dat we na thuiskomst in juni maar even een schadeformulier moeten opsturen.
Wij hebben de modus dus weer op genieten gezet, genieten van de omgeving, genieten van het weer en genieten van de mensen die we ontmoeten.
Een Zwitsers stel komt een paar weken geleden pal naast ons op een camping staan. Een oudere heer met een veel jongere vrouw, is onze inschatting.
Hij maakt al meteen een charmante opmerking naar Ali als jongere vrouw met een oudere heer en het ijs is gebroken. Later blijkt dat het stel 'beide' 70 jaar oud is en al ruim 50 jaar bij elkaar zijn.
En het pad ernaar toe is alleen al de wandeling van ruim 10 minuten waard.
Eenmaal aangekomen lijkt het wel of dit een soort privé strand voor ons is.
Afgezien van een Italiaans stel, dat in dikke kleren over het strand wandelt, is er werkelijk niemand en we wanen ons een soort Robinson Crusoé , maar wie dan Vrijdag speelt is nog even onduidelijk.
We discussiëren nog een tijdje over de rolverdeling en dalen ondertussen de steile rotsen af, gelukkig lopen we via een zandpad naar beneden.
Eenmaal aangekomen en geloof me, het is steil, heel steil, vinden we een prachtige plek om in de zon te gaan liggen bakken.
Achter ons is een smalle doorgang waardoor je op een ander strandje kan komen.
Vak bij ons beukt de zee op de rotsen en het is een magnifiek gehoor.
Een Nederlander, die zich ook op de camping heeft gemeld omschrijft het als,
"een Boeing 747 die aan het landen is". Maar dat is niet echt romantisch.
Vanavond hopen wij op eenzelfde prachtige zonsondergang als gisteravond.
Morgen, met de camper, boodschappen doen in het naburige dorp.
We zijn inmiddels weer een beetje van de schrik bekomen en genieten van de rust hier op de camping Sitava.
De verzekeraar in Nederland is inmiddels van het voorval op de hoogte gebracht en meldt dat we na thuiskomst in juni maar even een schadeformulier moeten opsturen.
Wij hebben de modus dus weer op genieten gezet, genieten van de omgeving, genieten van het weer en genieten van de mensen die we ontmoeten.
Een Zwitsers stel komt een paar weken geleden pal naast ons op een camping staan. Een oudere heer met een veel jongere vrouw, is onze inschatting.
Hij maakt al meteen een charmante opmerking naar Ali als jongere vrouw met een oudere heer en het ijs is gebroken. Later blijkt dat het stel 'beide' 70 jaar oud is en al ruim 50 jaar bij elkaar zijn.
We zijn ze nu al een paar keer, op diverse plekken, tegengekomen en steeds zijn de gesprekken meer dan oppervlakkig. De laatste keer zien we haar over een camping in de buurt van Lagos dwalen. Zelfs in mijn djellaba herkent ze mij en krijgen we te horen dat ze boven op de berg, achter deze camping, een huisje gaan kopen.
Het zijn leuke en dierbare ontmoetingen, zelfs als je elkaar voor de 2e keer ontmoet maar dan op een politie bureau, om aangifte te doen. Ook deze Fransman is heel relaxed, ondanks de vervelende omstandigheden.
Vanmiddag naar het strand, hier achter de camping. Het zgn. 'achterhek' is gedurende deze rustige periode om de 2 uur een paar minuten open. Er komt dan iemand van de camping om de poort te openen. Wij hebben dus 2 uur of 4 uur of 6 etc. om naar het strand te gaan.
Eenmaal aangekomen lijkt het wel of dit een soort privé strand voor ons is.
Afgezien van een Italiaans stel, dat in dikke kleren over het strand wandelt, is er werkelijk niemand en we wanen ons een soort Robinson Crusoé , maar wie dan Vrijdag speelt is nog even onduidelijk.
Eenmaal aangekomen en geloof me, het is steil, heel steil, vinden we een prachtige plek om in de zon te gaan liggen bakken.
Een Nederlander, die zich ook op de camping heeft gemeld omschrijft het als,
"een Boeing 747 die aan het landen is". Maar dat is niet echt romantisch.
Vanavond hopen wij op eenzelfde prachtige zonsondergang als gisteravond.
Morgen, met de camper, boodschappen doen in het naburige dorp.
