Sagres
We staan op het meest Zuid-Westelijke puntje van Europa.
Dat wil zeggen dat er best een stadje meer Westelijk kan liggen en/of meer Zuidelijk. Maar Vila de Sagres is het meest Zuid-Westelijk. Ik zeg, je moet er maar opkomen en toegegeven, het is werkelijk indrukwekkend.
Dit zien we als we naar links kijken.
Dit als we naar rechts kijken.
En dit zien we als we naar beneden durven kijken, want we staan f..... hoog!
Maar eerst even het verhaal van onderweg. Het is maar 30 km, wat we vandaag rijden maar het is een feest. Misschien omdat het een moment van herkenning geeft als we een paard en wagen op onze weg vinden.
Nu moet ik er wel bijvertellen dat deze weg heel smal is. Bussen naar Lagos, we hebben daar nu 4x ingezeten, stoppen als ze elkaar tegenkomen, vrachtwagens halen takkenbossen van hun spiegels. En ik overdrijf nu niet want we hebben het met eigen ogen gezien dat er een vrachtwagen naast de camping stopte en een halve boom van zijn spiegel rukte.
Met andere woorden, inhalen is niet echt een optie. Zeker niet omdat zo een span vervaarlijk heen en weer slingert. Totdat de bestuurder in de gaten krijgt dat wij achter hem zitten, waardoor hij z'n paard op een ongelooflijke manier begint af te tuigen, om maar harder te gaan. Kijk, dan wordt voor mij inhalen ineens een optie.
O ja, Ali is al vanaf Marokko bezig een pottery goed in beeld te krijgen, op deze is ze heel trots, wel oordeel zelf.
De plek waarop wij nu staan is dus het meest Zuid-Westelijke van Europa en hiermee natuurlijk een zeer strategisch punt.
Dit vraagt natuurlijk om een Fort, of wat daar voor door moet gaan.
We wandelen richting Fort en verbazen ons over de hoeveelheid auto's, totdat we bij het Fort aankomen. Het is gratis vandaag.
Binnen gekomen ontvouwt zich een, wat vroeger, compleet dorp moet zijn geweest, zelfs met kerkje. Woningen en dagverblijven, het is er allemaal.
De punt van de rots steekt ruim 2 km de oceaan in en ze hebben een prachtig wandelpad aangelegd en met 10 tallen borden wordt de complete fauna van het Fort uitgelegd.
Natuurlijk staat op de punt van de landtong de onontbeerlijke vuurtoren.
Deze camperplek is een zgn. vrije plek, er zijn dus geen kosten aan verbonden en dat geeft een 'soort van' vrij gevoel. Om ons heen diverse stranden en natuurlijk restaurantjes en barretjes.
Van 1 ervan, "The Last Chance" gebruik ik nu de Wifi aansluiting en heb, dankzij mijn Wifi antenne, een schitterend signaal.
Hoe gaat zoiets. Op mijn telefoon zoek ik een bruikbaar Wifi signaal en probeer daar in te loggen. Vaak de naam van de zaak met een getal, zoals 2012 of 2013.
Als dat niet lukt blijft er niets anders over dan een bezoekje aan het etablissement te brengen, een koffie of biertje te bestellen en de vraag te stellen, "Do you got Internet?" Meestal na een "Yes" volgt dan vaak onmiddellijk het benodigde Password. En dan ben ik, voor de duur van ons verblijf, verzekerd van Internet.
Het enige minpuntje is dat het hier een halve storm waait. Ik denk een windkracht 6 tot 7. De camper staat zo nu en dan heftig te schudden.
Ali verheugt zich al op een avond zonder TV, want de schotel waait er bijkans af, dus zegt ze tussen neus en lippen, "kunnen we fijn Rummikub spelen".
En dan durven mensen ook nog te zeggen dat zo'n reis louter plezier is.
We staan op het meest Zuid-Westelijke puntje van Europa.
Dat wil zeggen dat er best een stadje meer Westelijk kan liggen en/of meer Zuidelijk. Maar Vila de Sagres is het meest Zuid-Westelijk. Ik zeg, je moet er maar opkomen en toegegeven, het is werkelijk indrukwekkend.
Maar eerst even het verhaal van onderweg. Het is maar 30 km, wat we vandaag rijden maar het is een feest. Misschien omdat het een moment van herkenning geeft als we een paard en wagen op onze weg vinden.
Met andere woorden, inhalen is niet echt een optie. Zeker niet omdat zo een span vervaarlijk heen en weer slingert. Totdat de bestuurder in de gaten krijgt dat wij achter hem zitten, waardoor hij z'n paard op een ongelooflijke manier begint af te tuigen, om maar harder te gaan. Kijk, dan wordt voor mij inhalen ineens een optie.
De plek waarop wij nu staan is dus het meest Zuid-Westelijke van Europa en hiermee natuurlijk een zeer strategisch punt.
Dit vraagt natuurlijk om een Fort, of wat daar voor door moet gaan.
We wandelen richting Fort en verbazen ons over de hoeveelheid auto's, totdat we bij het Fort aankomen. Het is gratis vandaag.
De punt van de rots steekt ruim 2 km de oceaan in en ze hebben een prachtig wandelpad aangelegd en met 10 tallen borden wordt de complete fauna van het Fort uitgelegd.
Deze camperplek is een zgn. vrije plek, er zijn dus geen kosten aan verbonden en dat geeft een 'soort van' vrij gevoel. Om ons heen diverse stranden en natuurlijk restaurantjes en barretjes.
Van 1 ervan, "The Last Chance" gebruik ik nu de Wifi aansluiting en heb, dankzij mijn Wifi antenne, een schitterend signaal.
Hoe gaat zoiets. Op mijn telefoon zoek ik een bruikbaar Wifi signaal en probeer daar in te loggen. Vaak de naam van de zaak met een getal, zoals 2012 of 2013.
Als dat niet lukt blijft er niets anders over dan een bezoekje aan het etablissement te brengen, een koffie of biertje te bestellen en de vraag te stellen, "Do you got Internet?" Meestal na een "Yes" volgt dan vaak onmiddellijk het benodigde Password. En dan ben ik, voor de duur van ons verblijf, verzekerd van Internet.
Het enige minpuntje is dat het hier een halve storm waait. Ik denk een windkracht 6 tot 7. De camper staat zo nu en dan heftig te schudden.
Ali verheugt zich al op een avond zonder TV, want de schotel waait er bijkans af, dus zegt ze tussen neus en lippen, "kunnen we fijn Rummikub spelen".
En dan durven mensen ook nog te zeggen dat zo'n reis louter plezier is.
