Gisteravond heeft Ali aan Diana beloofd dat ze haar zou helpen om het zeil over de achterkant van de boot van Diana schoon te maken.
Om 9.30 uur is het aanvang schoonmaak. Ik rommel een beetje in de camper en kom een artikel op NU.NL tegen over het in Nederland spelende Marokkanen-probleem.
Ik heb er een soort van column over geschreven.
Marokkanenprobleem
Ik
hoor berichten dat er een Marokkanenprobleem is in Nederland en dat
er al in de 2e kamer over is gesproken. Zelfs over het feit of je die
naam van het probleem wel mag gebruiken, is al onderdeel van de
discussie geweest.
Ik
moet eerlijk bekennen dat ik niet helemaal achter het werkelijke
probleem ben en probeer daar nu achter te komen.
O
ja, mijn beeld was ook gekleurd voordat ik naar Marokko ging.
Het
begint al bij de rij voor de paspoortcontrole. ‘Hier heb je je
Marokkanenprobleem!’ De gids die niet komt opdagen
‘Marokkanenprobleem!’De chauffeur die te laat is?
‘Marokkanenprobleem!’ Er zijn te weinig auto's voor de Sahara
tocht ‘Marokkanenprobleem!’
Alle gekheid op een stokje, ik heb echt mijn best gedaan hoor, daar in Marokko. Mijn telefoon aan een wildvreemde Marokkaan gegeven om een foto te maken. ‘Die krijg je niet meer terug!’ riepen ze nog. Maar nee hoor, daar was ‘íe al weer. ‘Moet ik er nog een maken meneer?’ Het Marokkanenprobleem blijft voornamelijk beperkt tot enige vertraging en overweldigende gastvrijheid.
Ik
ontmoet een ander Nederlander, ook net terug uit Marokko.
Misschien kan hij me helpen? Helaas. Ook hij heeft het 'probleem' niet kunnen ontdekken. ‘Ontzettend aardige mensen. Ze nodigden me uit om te komen eten!
Misschien kan hij me helpen? Helaas. Ook hij heeft het 'probleem' niet kunnen ontdekken. ‘Ontzettend aardige mensen. Ze nodigden me uit om te komen eten!
Zeg
nou zelf: van die gastvrijheid kunnen wij nog wel wat leren
Ik
zit in Marokko in een heel klein dorpje, tijdens een tussenstop, een
kopje koffie te drinken. Naast ons tafeltje neemt een jongeman plaats
en vraagt na een tijdje 'Netherland?' Ik bevestig en hij begint een
enthousiast verhaal over de toekomst.
Hij
vertelt dat hij onderweg is naar een sollicitatie in de grote stad
als onderwijzer. Spreekt allerlei talen maar blijft nog studeren.
Ik
vertel hem over de Marokkaanse 'rotjochies' in Nederland en ik merk
dat hij daar niks van begrijpt. In het paradijs wonen en je dan zo
gedragen?
Als
het aan hem ligt studeert hij zo lang, totdat hij President van
Marokko is.
Even
later zie ik hem over de hete en stoffige zandweg, met zijn map
diploma's onder de arm, de 6 km richting de grote stad lopen op weg
naar zijn volgende stap om president van Marokko te worden.
Om 13.00 uur moeten we de factuur bij de tandarts ophalen, daarna zijn we boodschappen gaan doen in de Mercadonna om daarna met Diana nog een wijntje te gaan drinken.
Nu loopt de discussie of we nog blijven tot de Feira Abril (april-feest). Een zeer uitbundig feest in Sevilla waar trotse Caballeros met mooi uitgedoste dames achterop hun paard door de stad paraderen.
Dat betekent dat we t/m woensdag nog blijven.
