Soms zie je iets voor je eigen ogen gebeuren, wat je eigenlijk niet gelooft. De dames zijn samen op pad en ik mag op Baloe passen. Het is mooi weer, dus we zitten buiten onder de partytent, die we vanmorgen hebben opgezet.
Lekker in het zonnetje, als het opeens op het dunne tentdoek zachtjes begint te tikken. Regen? Met dit mooie weer, zomaar een buitje? Ik zet Baloe maar even in de keuken en loop naar de camper om de was even binnen te halen en deur dicht te doen. Zodra ik bij de camper ben moet ik nog haast maken ook, want het komt ineens met bakken naar beneden.
Kort maar hevig, kun je het wel noemen.
Ik zit weer rustig in de keuken te lezen, als in mijn ooghoeken een klein muisje zich meldt. Ik open de tuindeur, zodat ie lekker naar buiten kan. Maar daar heeft meneer, of mevrouw, muis geen enkele behoefte aan. Nee, sterker, ze trippelt rechtsreeks op Baloe af. Deze springt op en neemt het muisje in de bek. Ik bedenk alvast een plek waar ik het kleine maar moedige dier kan begraven. Maar nee, hij/zij ontsnapt en trippelt weer weg.
“Die zal haar/zijn lesje geleerd hebben” denk ik nog.
Maar even later komt het ding weer aangetrippeld en begint aan een ontdekkingsreis rondom de jonge hond.
Tja, waar een klein diertje groot in kan zijn. De hele tijd vraag ik mezelf af, of dit nu bravoure is of pure naïviteit.
