Ontbijten in de schaduw, want het is echt veel te warm om in de zon te zitten. Vandaag staat een fietsknooppuntroute (leuk scrabblewoord) op het programma. Daarbij staan 2 oversteken van de IJssel op het routeboek.
Op 1 kilometer stuiten we al op het eerste veer. Kozakkenveer heet het ding en we dienen op de rode knop te drukken. 2 grijze heren komen even later, tegen de stroom in, onze kant op. De prijs per persoon is het astronomische bedrag van €1,- De schipper en z’n maatje zijn duidelijk vrijwilliger. Maatje krijgt het touwtje nauwelijks vast, maar gelukkig is de skipper alert. Dan komt het op betalen aan, maar daar dient probleem 2 zich aan, de geldtas is zoek. Uiteindelijk wordt het ding gevonden en onmiddellijk doet zich probleem 3 zich voor.
Hoe krijg je zo’n tas eigenlijk open? Het is lief en vooral aandoenlijk, de oude baas zo bezig te zien en ik realiseer me dat dit mijn “voorland” is.
Prachtig is de rit langs de dijk aan de IJssel, waar links een schitterend huis staat te pronken, alleen jammer dat je niet op de rivier kunt kijken.
Alras dient veer twee zich aan, om weer van Gelderland naar Overijssel te varen.
Hoogste tijd voor een bakje koffie, met uiteraard een appelgebakje. Tegenover ons komt een soort van brommer aan, aan de naam te zien iets uit 1964, heel apart. De koffie en appeltaart rekent een wildvreemde meneer voor ons af, maar dat wordt door Hoofd-eerlijkheid direct weer hersteld.
Na de inkopen bij Appie, vervolgen we de knooproute. Maar in Wijhe hebben ze de overweg opgebroken en kunnen we er niet langs. Dus rijden we een eind langs het spoor, op zoek naar een overgang. Aan de lichten te zien komt er een trein, dus wachten we even…… totdat een mevrouw aan de overkant roept dat deze spoorbomen niet open gaan, Huh? Dan nog maar een overweg verder, nietwaar?
Na 20 kilometer komen we op de camping aan en kunnen we weer genieten van de passerende bootjes, of zeilboten, zonder mast, of racemonsters met of zonder aanhang.
Kortom, wij “vernuveren” ons wel!
